________________
રવાના થઈ ગયેલા મોહનલાલ શેઠને જોઈને જ સૌએ ધરપત અનુભવી. સૌને એવો વિશ્વાસ બેસી ગયો કે, શેઠનો વાળ પણ વાંકો નહિ થાય, જે કંઈ વેઠવું પડશે, એ ફોજદારને જ વેઠવું પડશે.
મારતે ઘોડે અમદાવાદ પહોંચીને શેઠે સીધા જ અંગ્રેજી કોઠીનાં બારણાં ખખડાવ્યાં, કોઠીનો અફસર શેઠના નામકામથી પરિચિત હતો, મારતે ઘોડે આવેલા શેઠને જોતાં જ કોઈ ગંભીર પ્રશ્નનો અણસાર આવી જતાં અફસરે સામેથી પૂછ્યું કે, શેઠ! મારતે ઘોડે ધોલેરાથી જ આવ્યા હશો. અમારા ફોજદાર તો મજામાં છે ને?
સામેથી જ આવો સવાલ પૂછાતાં શેઠને સીધી જ વાત કરવામાં વાંધો ન જણાયો. એમણે કહ્યું: વાંધો જ ફોજદારનો છે. આપે મોકલેલ ફોજદારને ધોલેરા સાચવી શકે એમ નથી. પોતાનો રોફ જમાવવા બહેનબેટીઓ પર ફોજદાર સોટી ચલાવે, એને કઈ રીતે સંતવ્ય ગણી શકાય! માટે એવી વિનંતી કરવા જ મારતે ઘોડે મારે આવવું પડ્યું છે કે, ધોલેરા જેને સાચવી શકે, એવા કોઈ ફોજદારની તાત્કાલિક નિમણૂક આપે કરવી જ રહી.
પૂર્વભૂમિકા રચાઈ ગયા બાદ શેઠે ઓફિસર સમક્ષ અથથી ઇતિ સુધીની વિગત કહી સંભળાવી. એ સાંભળીને ઓફિસરને પણ લાગ્યું કે, ફોજદાર તરીકે આવો રોફ તો ન જ ચલાવી લેવાય. વાઘરણને પણ બહેન બેટી જેવું જ બહુમાન આપનારા આવા શેઠની રૈયતને રક્ષણ આપવાની પરગજુવૃત્તિ બદલ અફસરના અંતરમાં અનેરો અહોભાવ જાગ્યો, તેમજ પોતાની વાતને વજૂદ આપીને આટલી ઝડપે નવા ફોજદારની નિમણૂંક કરવા સજ્જ બનેલ ઓફિસરની આવી ન્યાયપ્રિયતા બદલ શેઠનું અંતર પણ અહોભાવથી છલકાઈ ઊડ્યું.
શેઠ મોહનલાલ અમદાવાદથી મારતી ઘોડીએ ધોલેરા જવા રવાના થયા, એમના પગલે પગલે બીજો એક અશ્વસવાર ધોલેરાની દિશા ભણી
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૪
