________________
એ આપની મરજીની વાત છે. મને જીવતો રાખવા હું આપને વીનવું છું. પણ આપ જો મને મારી નાખવા જ ચાહતા હો, તો મારે એ મોતને મીઠું ગણવું જ પડશે.
પોતે જાગે એ પૂર્વે જ સફાઇનું કાર્ય પૂર્ણ કરી દેવાના હુકમ પાછળનો હેતુ બાપુ સમક્ષ એકદમ સ્પષ્ટ રીતે તરવરી ઉઠ્યો. એમને એ સમજાઇ ગયું કે, પોતાને અપશુકન થવાની આશંકા ન જાગે, એ માટે જ આવો આદેશ કરાયો હતો, એથી હું જો આ હિરજનને હેરાન-પરેશાન કરીશ, તો તો એના મનમાં એવી જ છાપ સુદૃઢ થશે કે, બાપુનું દર્શન કેવું જીવલેણ કે, આજે મને પહેલું દર્શન આ બાપુનું થયું અને મારુ તો ધનોતપનોત જ નીકળી જવા પામ્યું. આ જાતની મિથ્યામાન્યતા જડમૂળથી ઉખડી જાય, એ જાતનું વલણ હું નહિ અપનાવું, તો રાજપદ તો દૂર રહ્યું, મારી માનવતા પણ લાજશે. માટે મારે આ ઘડીએ એવો જવાબ વાળીને આ માણસનું મન જીતી લેવું જોઈએ કે, એના માથે વાદળ વિનાની અમૃત-વર્ષા થવા પામી હોય, એવી આશ્ચર્યભરી આનંદાનુભૂતિ એ માણી શકે. થરથર ધ્રૂજતા એ માણસને બાપુએ કહ્યું : તારું મોં દેખાઇ જવાથી અપશુકન થયાની કોઇ આશંકા મને થાય એમ નથી, છતાં કોઇ નડતર આડું આવશે, તો એને દૂર દૂર ધકેલી દેવા હું સમર્થ છું. પરંતુ મારું દર્શન તને પ્રથમ થયું, આના પ્રતાપે તારું દળદર જો હું દૂર ન કરી શકું, તો પછી હું રાજવી શાનો ? માટે લે આ સોનાનાં કડાં અને બધાં જ ભયથી મુક્ત બનીને મજા મજા કર.
આટલું કહીને બાપુ તખ઼સિંહજીએ પોતાના કાંડાને શોભાવતા સોનાનાં કડાં કાઢીને પોતાને ગુનેગાર સમજતા એ માણસના હાથમાં મૂક્યા. એ હરિજનને આ પળે સમજાતું નહોતું કે, શું બની રહ્યું છે ! કોઇ દેવ પ્રસન્ન થઇને પોતાની સમક્ષ પ્રત્યક્ષ થયા હોય, એવી ભાવાનુભૂતિની ભરતીમાં તણાતા એ હિરજન પાસેથી આભારના બે અક્ષર પણ સાંભળવાથી નિરપેક્ષ બાપુનું મન ભરીને દર્શન મેળવવા
૪૨ ૨૦
- સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
