________________
બાપુએ બોધના એ બોલને આગળ વધારતાં જણાવ્યું કે, માણસ માત્ર મનોરથના રથ દોડાવવાનો જ અધિકારી ગણાય. એ મનોરથની સફળતા કોઇ ગેબી શક્તિની કૃપાને જ આધીન હોય છે. માટે આવા વિષયમાં માનવે સુખી રહેવું હોય, તો પુત્રને જ પરિવાર ન માનતા પ્રજા-પરિવારનું પુત્રની જેમ પાલન-પોષણ કરવું જોઈએ.
બોધના આ બોલને શિરોધાર્ય કરતા વજીરે જણાવ્યું કે, બાપુ ! આપની વાત સો ટચના સોના જેવી હોવાથી સ્વીકાર્ય છે. પણ પ્રજાનો અંતર્નાદ એવો છે કે, યુવરાજનું મોઢું જોવા મળે, તો ભાવિ રાજવી બદલ સંતોષનો શ્વાસ લઇ શકાય. પ્રજાના આવા અંતર્નાદને નજર સમક્ષ રાખીને જ રાજવી આપની કૃપા ઇચ્છી રહ્યા છે. આપની પર એમને પૂરેપૂરી શ્રદ્ધા-આસ્થા છે કે, આપ ઇચ્છશો, તો રાજવીના મહેલે જરૂર પારણું બંધાઈ જશે.
સાચું સંભળાવી દેવાની તક સામેથી આવતા હવે બાપુ કંઇ ઝાલ્યા રહે ખરા ? એમણે વ્યંગમાં કહ્યું કે, મારા જેવા સાધુસંતો પર કેટલો વિશ્વાસ છે, એ તો તમારા રાજવીએ શેર માટીની ખોટ પૂરી કરવા મુસલમાન જેવા કુળની બાનુને અંતઃપુરમાં ઘાલીને અને મહારાણી જેવા પદે બેસાડી દઇને જ પુરવાર કરી આપ્યું છે. આવા અશ્રદ્ધાળુ પર સંતો-સંન્યાસીઓ કદી કૃપા કરે જ નહિ અને કદાચ કોઇની કૃપા વરસી જાય, તો એ ફળે તો નહિ જ ! આટલું કાળજે કોતરી રાખજો. પુત્રની ઘેલછા પાછળ પાગલ બનીને તમારા રાજવીએ જે રીતે અંતઃપુરને અભડાવ્યું છે, અને પોતાના પૂર્વજોની કીર્તિનેય કલંકિત કરી દીધી છે, એ કીર્તિને હવે કોઇ જ પ્રક્ષાલિત કરી શકે એમ નથી. હા, તમારા રાજવી હજી સાનમાં સમજી જાય અને આટલેથી જ અટકી જાય, તો એ કીર્તિ પર કાળા કૂચડાના વધુ થ૨ ચડતા જરૂર અટકી શકે. અંગ્રેજોએ ઢંઢેરામાં દત્તક દીકરો લેવાની જે છૂટ આપી છે, એ રીતે થોડાક દોકડા વેરી દઇને દત્તક દીકરો લઇ લીધો હોત, તોય કીર્તિ ઓછી કલંકિત સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
૫
