________________
[ ૬૦ ].
: શ્રી સીમંધરઆ સાંભળી બન્ને વિદ્યાધરીએ રાજપુત્રી બિંદુમતીને ધોગ્ય સરસ સુગંધ ચંદનાદિની ચિતા બનાવી, શ્રી બિંદુમતીના શબ સાથે પોતે પણુ અગ્નિઝર્વેશ કરી મહેન્માદજન્ય છતાં પણ લૌકિક દષ્ટિએ અદભુત સહચારિણી ઉપરને પોતાને અતુલ પ્રેમ દર્શાવ્યો, અર્થાત્ રાજપુત્રીના વિરહદુઃખને નહિં સહનારી વિદ્યાધરી અગ્નિથી ભસ્મીભૂત થઈ.
આવી અપૂર્વ ઘટના નજરોનજર જેવાથી વજહત થએલાની જેમ રવમસષ્ટિની માફક ક્ષણભરમાં કેટલા બનાવો બની ગયા એની વિચારણાએ
- મને લગભગ ભ્રમિત જેવો બનાવ્યો, પણ શ્રી કામગજેન્દ્રના વૈરાગ્ય- મારા પુણ્યોદયે સાથોસાથ મને શુભ વિચારગર્ભિત દુબેદગાર વથાના ધારા પ્રગટી કે- “અરે! આ કેવું સ્વપ્ન
હું જોઈ રહ્યો છું. અપાર દુઃખના સમુદ્રરૂપ આ સંસાર ખરેખર મેટા ચિત્ર-વિચિત્ર નાટક જેવો છે. જેમ વારિત્રમાંથી વિવિધ તાલબદ્ધ ગાયનના સુરો નીકળે તેમ છે. છતાં તાર જ જે તૂટી જાય તો એક સુર લાંભળવા ન મળે અથવા તો ગમે તેટલું સુંદર વારિત્ર હોય પણ તે બિયારે શું કરે? કેવી રીતે રાગોના આલાપ આલાપે? જ્યાં એને વગાડનાર જ થાય ગયો હોય, તેષ જગતની સર્વહક સાધનસામગ્રી અને સુંદર દેહાદિક પદાર્થો આત્મા વિના અજાગલસ્તનની જેમ નિરર્થક જ નિવડે છે, જગતમાં એવો કોણ છે કે જેમાં આશ્રયતલે જઈ પ્રયત્નોની હાડમારી કરવા છતાં નહિં ટકતી સંસારની સામગ્રી બદલ ફરિયાદ કરું કે એગ્ય માર્ગસ્થને મેળવું? પોતપોતાની નાની મોટી જગતના દગાખોર માયાવી મોહક પદાર્થોની વાસના૫ અગ્નિથી લગભગ બધા બળી રહ્યા છે, તેમાં વળી આ શરીર તે કાચના ફૂપાની જેમ એવું તકલાદી છે કે ઘણા પ્રયત્નપૂર્વક સાથવણી કર્યા છતાં જરાક ઠબકો લાગતા જ વિણસી જાય છે, અને જીવણ લુહારના અથાનક ચાલ્યા જવાથી
