________________
[ ૧૮ ]
: શ્રી સીમંધરતાપચાર કરવાથી પુનઃ સ્વસ્થ થયો. આ બાજુ વિદ્યાધરીએ પિતાની સખી રાજપુત્રીને ઉદેશને ફરી કહેવા લાગી કે
“હે બિંદુમતી! તું જગ! ઉઠ અને તારા પ્રાણવલાભ હાલેસર અહીં આવી ઉભા છે તેનું તું મધુર સ્વાગત કર ! તારા મધુર પ્રિય
સંગમના અભિલાષક પ્રેમી પતિને આવકારી વિદ્યારીઓએ તેના ચિત્તની તું શાંતિ કર! તું કેમ બેસતી શ્રી બિંદુમતીને નથી ? શું તારા મનવલભને લાવતાં વાર થઈ કરેલું પ્રમાધન તેથી રીસાણી છે કે? પણ તને ખબર નથી કે
પાણીના કરાયેલા બે વિભાગની જેમ સજજનેને કા તો કૃત્રિમ અને ક્ષણભંગુર હવે થટે, તેઓ તે અમુક નિમિત્તને પામીને થએલા કેધને નિમિત્ત દૂર થતાં ઉપશમાવી દે છે. વળી તે બિંદુ ! આ પ્રીતિના ટાણે દેષની માત્રા ધારણ કરવી ઉચિત નથી. તું જો તો ખરી! તારા અનુપમ સૌદર્યવાળા મુખ-ચંદ્ર અને વેણી (કેશપાશ-અંબોડ) રૂ૫ રાહુ પરસ્પર પ્રતિસ્પર્ધી થઈ અનન્ય સાધારણતા મેળવવા જાણે કમર કસીને તૈયાર થઈ રહેલા છે. આવું નિરતિશાયી સૌદર્ય ધારણ કરીને આમ સામાન્ય વાત ઉપર મહે ચઢાવી તું અબોલા લે, તે કંઈ ઠીક ન કહેવાય? વળી સાંભળ, જગતમાં પણ કહેવાય છે કે- “ ચીભડાના ચાર બૂટ દેવાય!” એટલે અપરાધને અનુરૂપ શિક્ષા હોય, એટલે જરા વાર થઈ એટલી ભૂલ બદલ તું સાવ અબોલા હાઈ લે, તે કંઈ વ્યવહાર દષ્ટિએ પણ ઠીક લાગતું નથી અને પ્રણયઘેલા દંપતીઓને પ્રેમકલા કરવાના ટાણારૂપ પ્રથમ સંગમના અવસરે તું આમ રૂાણ લઈ બેસે તે ઠીક ન કહેવાય! રૂસણુના હજી ઘણા દહાડા છે, માટે હવે અરુચિને મનમાંથી કાઢી પ્રેમઘેલા પતિનું મન રાજી કર!”
આ પ્રમાણે રાજપુત્રીને અનેક પ્રબંધનથી સંધિવા છતાં પ્રત્યુતર ન મળવાથી વિધાધરી વનદેવતાને પ્રાર્થના કરે છે કે- “હે વન
