________________
( १२४) मूल तथा अर्थ सहित.
अर्थ-एकी रीते दस प्रकाग्नु दर्शन एटले समकीत श्रीउत्तरा. ध्ययनजीना अष्टावीसमा अध्ययनमा मुखकर अने न्यायना समुद्र तुल्य अथवा स्तवनकर्ता न्यायसागरजी महाराजने मुखनुं करवापालुं. कधुं छे. ॥ ढाल पांचमी समाप्तः ।।
॥ दाल छठी॥ कळश॥ जड जल पण पोते सिंच्यु काठ न बोले। तस मंगति लोहं, तेहने पण तस तोले।तेम हुं गुणहीणो,ता पण दास तुमारो। अवगुण उवेखी, प्रभुजी पार उतारा ॥१॥
अर्थ-व्यक्त चेतनने अभावे जड एवं जे जळ अर्थात् पाणी ते पोते सींचीने उत्पन्न करेला काटने बुडाडतुं नथी, एटलंज नहि पण ते काटनी संगत करनार लोढा प्रमुखने पण बुडाडतुं नथी, अर्थात् तरवाना गुणथी रहित एवू जे लोडं तेणे मारावडे सिंचाइ पुष्ट करायेला काष्टनी संगत करी छे, एघु मानी जडत्व एवा पाणीए तेने तारवामां कसुर कीधी नथी, तो हे प्रभु ! तमे तो चैतन्य अने सर्वज्ञ छो तो भले मारामां दुर्गुणो होय, तो पण तेने उवेखीने तमारे मने संसारसमुद्रमांथी तारवो जोइर. कारणके, हुं तमारो दास छु. ॥१॥ तुं गुणमणि दरिओ,उद्धरिओजगजेजे। मुज कांइन तार्यो, तुज संगति नहि तेणे ॥ अलगो तहिं विलगो, तुं मुझ दिलथी देव अविचलपद आपो, ढीलतणीशी टेवार . अर्थ--हे प्रभु! तमे तो गुणरूपी मणीथी भरेला समुद्रसमान छो; कारणके आखा जगतनो तमे उद्धार करेलो छे, छतां मने
