________________
આઉરપચ્ચખાણ પયને
૧૧૧ મોક્ષને પમાડનાર એવો સર્વ ઉપદેશ મન વચન અને કાયા એ ત્રિકરણ વડે સદ્દઉં છું (સ્વીકારું છું). આપણા જીવને જ્ઞાનાદિ ગુણવાસિત બનાવવા ઉપર જણાવ્યું; તે જ્ઞાન આદિ શ્રુતની વિચારણાથી થાય છે. તેથી મરણ અવસરે કેટલા શ્રુતની ચિંતવના કરવી તે દર્શાવે છે. न हु तम्मि देसकाले सक्का वारसविहो सुअक्खंघो । सव्वो अणुचितेउं धणियंपि समत्थचित्तणं ॥५८॥
મરણાવસરે ચિત્તના સામર્થ્યવાળા પ્રાણીને પણ બાર અંગરૂપ સર્વ શ્રુતજ્ઞાન ચિંતવી શકાતું નથી. પ૮થા સર્વ કૃતનું ચિંતન કરી ન શકાય માટે શું કરવું તેને નિર્દેશ કરે છે.
એકપદથી મેક્ષ મળે તેવું પણ ચિંતવવું एगंमिवि जम्मि पए संवेगं वीयरायमम्गमि । गच्छइ नरो अभिक्खं तं मरणं तेण मरिअव्वं ॥५९॥
વીતરાગના માર્ગમાં મનુષ્ય વૈરાગ્ય પામે તેવા એક પણુપદનું વારંવાર સમરણ કરવા સહિત મરણ કરવું એ ઉત્તમ મરણ છે; આવા ઉત્તમ મરણે કરી સમાધિપૂર્વક હેવું મરવું. પેલા બાર અંગરૂપ શ્રુતને વિચાર ન થઈ શકે તેથી એક બે લેકનું ચિંતન શક્ય છે તે કરવું. ता एगपि सिलोग जो पुरिसो मरणदेसकालम्मि । आराहणोवउत्तो चितंतो आराहगो होई ।
આરાધનાના ઉપગવાળા મુનિ મહારાજ મરણ અવસરે શ્રુત ચિંતવી શકતા નથી, તેથી વૈરાગ્યને કરનાર એવા
