________________
૩િ૪૭ ] વડે પડે છે, તથા તેઓ માટીનાં ઢેફાં વિગેરેથી જેમ લડાઈ માં ગયેલા હાથીને તીરે મારે તેમ તે ઉત્તમ સાધુને પડે છે. तहप्पंगारेहिं जणेहिं हीलिए, ससदफासा फरसा उईरिया । तितिक्खए नणि अदुट्ठचेयसा, गिरिव्व वारण न संपवेयए ।३।
પૂર્વે કહેલા અનાર્ય જેવા પુરૂએ પડેલો એટલે કડવાં કઠોર વચનેએ આક્રોશ કરીને અતિ ઠંડ તાપ વગેરેથી દુ:ખી કરીને હીલના કરી હોય, તોપણ મુનિ તેને સમતા ભાવે સહે, કારણ કે જ્ઞાની સાધુ સમજે છે કે મેં પૂર્વે કરેલા અશુભ કૃત્ય કર્મ રૂપે ઉદયમાં આવ્યા છે, એમ માનને ચિત્તમાં કુવિકલ્પ ન કરતાં પર્વત માફક ધૈર્ય રાખીને તેનાથી કંપે નહિ, અર્થાત્ વાયુથી પહાડ ન કંપે, તેમ પોતે દુઃખ દેનારથી કજીઓ ન કરે, તેમ ચારિત્ર મુકી ન દે,
રૂપનું દૃષ્ટાંત. उवेहमाणे कुसलेहिं संवसे, अकंतदुक्खी तस थावरा दुही। अलूसए सव्वसहे महामुणी, तहा हिसे सुस्समणे समाहिए ।।।
પરિસહ ઉપસર્ગોને સહતે અથવા ઈષ્ટ અને અનિષ્ટ વિષયેની ઉપેક્ષા કરતે માધ્યસ્થભાવ ધારીને ગીતાર્થ સાધુ એ સાથે વસે, તે અશાતા વેદનીય દુઃખથી પીડાતા ત્રસ થાવર જીવેને પિતે ન પીડતે પૃથ્વી માફક સર્વ સહેનાર તથા બરોબર રીતે ત્રણ જગતના સ્વભાવને જાણનાર મહામુનિ બનીને પિતે વિચરે, તેથી તેને સુશ્રમણની ઉપમા આપી છે,
જસ્ટ્રાપસર્ગોને સહતે કરીને ગીતાર્થ :
