________________
૩૮ : જૈનમાર્ગની પિછાણ
ત્યાગ અને સુશિક્ષણને સ્વીકાર એ જ કબ્ય અને છે.
પાપભીરુતા િગુણ અને આત્મહિત આદિની ચિન્તામાંથી ઉત્પન્ન થયેલી સત્ ક્રિયાએ અક્ષરજ્ઞાનમાંથી ન હેાવા છતા પણ, અન્ય પ્રકારના સમ્યાનમાંથી જન્મેલી છે, તેથી ઉપાદેય છે. અને પાપભિરુતાદિ સદગુણી પ્રત્યેના દ્વેષ યા ઉપેક્ષા એ અક્ષરજ્ઞાનમાંથી જન્મેલી હેાય, તેાપણ તે ત્યાજ્ય ઠરે છે, તેમાં પણ જ્યારે એ જાતિનુ અક્ષરજ્ઞાન સ્વાભાવિક સદગુણેામાંથી પેદા થયેલ ઉત્તમ આચરણાને હલકાં પાડવાના કામમાં વપરાય, ત્યારે તે તે અતિશય વર્જ્ય ઠરે છે.
સસારની અસારતારૂપ ઉત્તમ વિચાર
જૈનજગતમાં ફેલાયેલા આત્માન્નતિસાધક ઉત્તમાત્તમ વિચારામાં સૌથી પ્રથમ અને મુખ્ય વિચાર એ છે કે ‘આ ચતુતિરૂપ સ’સાર એ અસાર છે.' આ વિચારનાં મૂળિયાં એટલાં ઊંડાં પ્રસરેલાં છે કે જૈનજગતના પ્રત્યેક ઉપદેશ, નિર્દેશ કે ક્રિયાકમ માં તેને મુખ્ય સ્થાન મળેલું હોય છે અને જૈનજગતનુ' સર્વસ્વ તેનાથી જ વણાઈ ગયેલુ. હાય, એમ લાગ્યા સિવાય રહેતું નથી,
શ્રી જિનપૂજા કરતાં, શ્રી જિનની પ્રાર્થના કરતાં, અને શ્રી જિનનું વચન સાંભળતાં તેમાંથી પણ સંસારની એક નિઃસારતા જ નીતરે છે.
ગુરુના ઉપદેશ, આદેશ કે આચારમાંથી પણ સ'સારની એક નિર્ગુ ણુતા જ ધ્વનિત થાય છે. શ્રાવકને ચાગ્ય સ્વા ધ્યાયાદિમાં પણ તેની જ એક છાયા પડેલી હેાય છે. જ્યાં સુધી એ તત્ત્વજ્ઞાન પ્રત્યેની અખૂટ શ્રદ્ધા જૈનજનતામાં રહેલી
