________________
શ્રેનમસ્કાર નિષ્ઠા જ વારમાં એક ઝબકારે થયો. રાજાએ આંખો ખેલી. જુએ તે સામે લક્ષ્મીદેવી ! તે બેઠે થયે, લહમીદેવીને આગમનનું કારણ પૂછ્યું.
“હવે હું તારા મહેલમાં એક પળ માટે પણ નહિ રહી શકું, કારણ કે તે દરિદ્રનારાયણની મૂર્તિને વસાવી છે. આટલું બોલી લહમીદેવી રાજભવન છોડીને ચાલતાં થયાં. " ખેદ કે વિમાસણ અનુભવ્યા સિવાય વિક્રમાદિત્ય પુનઃ નિદ્રાધીન થયે. એવામાં પુનઃ ઝબકારો થયે. વિક્રમાદિત્ય આંખ ખોલીને જુએ છે તે સામે જ કીર્તિદેવીને ઊભેલાં જોયાં.
આગમનનું કારણ પૂછવાની કઈ જરૂર હવે તેને ન જણાઈ. એ તે તે જાણતા જ હતા, એથી કિતિદેવીને ઉદ્દેશીને બેલ્યો “હવે હું પણ તારા ભવનમાં નહિ રહું, એ જ કહેવા આવ્યાં છે ને ?”
હા” કીર્તિદેવી બોલ્યાં.
તો ખુશીથી જાઓ સ્વસ્થતાપૂર્વક વિક્રમાદિત્યે જવાબ આપે.
કીર્તિદેવી પણ ગયાં.
કશી પણ ચિંતા સિવાય સમ્રાટ વિક્રમાદિત્ય પુનઃ સૂઈ ગયા. એવામાં ત્રીજીવાર ઝબકારે થયે, વિક્રમાદિત્ય પુનઃ ઉઠ, સામે જુએ તો ઝગારા મારતું સવ. તે મૂંઝાયે. તેને થયું કે સત્ત્વ જાય અને વિક્રમ જીવે એ ન જ બને.
