________________
શ્રીનવકાર મહામંત્રની આરાધના
૧૨૯
સાધનાની પ્રાથમિક ભૂમિકા દરમ્યાન બહારના વાતા— વરણની જરા જેટલી પણ ઉપેક્ષા, સાધકને એના પ્રયત્નામાં નાસીપાસ કરવાની હદ સુધી અસર પહેાંચાડે છે. એકડા ઘૂંટતા માળક જેવી સાધકની પ્રાથમિક અવસ્થા હાય છે.. મનને તે સમયે વધુ પડતા ભાર વડે લાદવાને બદલે, સાનુકૂળ વાતાવરણ વડે પ્રસન્ન રાખીને સાધનામાં સ્થિર અનવાથી જ લાભ થાય છે.
આમ
જીવન આજે વિકેન્દ્રિત થતું જાય છે. શક્તિઓના અથ વગરના છૂટાછવાયા સારામાઠા ઉપયાગ થતા જાય છે. મધરાતની મીઠી ઊંઘ અને બે ટંક શાંતિસરના રાટલે પણ દુર્લભ ખનતા જાય છે. માનવ પાતે પેાતાના વાણી, વિચાર અને વર્તન ઉપરના કાણુ ગૂમાવતા જાય છે. જો વધુ વખત ચાલશે તે તેનાંથી મેટુ નુકશાન માણસને જ થવાનુ છે. કારણ કે તે ચૈતન્યના અવતાર છે. સ્નેહુ અને સદ્ભાવનાઓના સાથી છે. શીલ, સંયમ અને ત્યાગના રાગી છે. આજે તેનું જીવન તેને હાથ નથી, તે પાતે ખીજાના જીવનમાંથી જીવન મેળવવાની મિથ્યા કેશિષ કરી રહ્યો છે.
એટલા માટે નવકારની સાધનાની આજના યુગને કાઇપણ સમય કરતાં વધુ આવશ્યકતા છે. તેના વડે જીવનના સઘળા ભાવેા શુદ્ધ બનશે, સ્થિર થશે અને સર્જનશીલ પ્રતિભા દાખવતા થશે. સુખ-શાંતિ માટે બહાર ફાંફાં મારવાની ઘર કરી ગએલી કુટેવનાં ઠેર ઠેર થતાં દર્શન
