________________
૩૩૪ કપાઈ જવાથી તેણે વિચાર્યું કે “હિંસા પ્રિય જીવોને ધિક્કાર છે. કોઈને મરી જા કહેતાં દુઃખ લાગે છે, તે હિંસા કરતાં કેમ ન લાગે ? એ વખતે ત્યાં આગળ જતા કઈ એક શિષ્ય મચ્છીમારને જોઈને ગુરૂને કહ્યું કે આવા જ કઈ રીતે તરે એમ લાગતું નથી. ગુરૂએ શિષ્યને કહ્યું કે જિનશાસનમાં એકાંત નથી. એમ શિષ્યનું સમાધાન કરી ઉચ્ચ સ્વરે ગુરૂ બોલ્યા કે -grfજવા મહાપા” આ સાંભળી માછીમારને જાતિ સ્મરણ જ્ઞાન થવાથી જીવ વધ ન કરવાનો નિશ્ચય કર્યો. શુકલ ધ્યાનથી તરત જ કેવલજ્ઞાન થવાથી દેએ તેમને મહોત્સવ કરવા માટે દુંદુભિને શબ્દ કર્યો. શિષ્ય ગુરૂને પૂછયું કે આ શા માટે વાગે છે ? ગુરૂ બોલ્યા માછીમારને કેવલજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું તેને દેવે મહેસૂવ કરે છે માટે ત્યાં જઈ તેમને મારા અને તારા ભવ વિષે પૂછ, શંકા અને વિસ્મય સહિત વિચાર કરતે શિષ્ય ત્યાં ગયો, ત્યારે જ્ઞાની માછીમાર બોલ્યા. હે મુનિ ! શું વિચારો છો? મને તે દ્રવ્ય અને ભાવ હિંસાના ત્યાગથી આ ફલ પ્રાપ્ત થયું છે. હવે તમે જે પૂછવા આવ્યા છે તેને ઉત્તર સાંભળો. તમારા ગુરૂ જે આંબલીના ઝાડ નીચે ઉભા છે તેનાં પાદડાં જેટલા તમારા ગુરૂના ભવ થશે અને તમે આ ભવમાં સિદ્ધિ પામશે. શિષ્ય ગુરૂને આ વાત કહી ત્યારે ગુરૂ હર્ષિત થયા કે આટલા ભવે પણ હું મેક્ષે જઈશ. સર્વ વ્રતમાં અહિંસા વ્રતને મુખ્ય કહેલું છે. આ દેશના સાંભળી ચંદ્રકુમારે અનપરાધી જવાની હિંસાને ત્યાગ કર્યો. માત્ર તેને રાજાના આદેશથી ભંગ ન થાય તેટલી છૂટ રાખી. આ વ્રત ધારણ કરી તેણે કોઈ મોટા રાજાની સેવા કરવા માંડી. એક વખત
તમારા સારા ગુરૂના જ વાત કહી ત્યારે
માં અ
