________________
૩૨૯ કેવલજ્ઞાન થયું, ને તત્કાળ તેમનું આયુષ્ય પૂર્ણ થવાથી મેલે પધાર્યા. પેલા કોપાયમાન થયેલા દેવે નગરના લોકોને એવા ઉપસર્ગ કર્યો કે તે નગર જનસંચાર વગરનું ઉજજડ થઈ ગયું, તેથી દેવે તેના વંશમાં સૂરરાજાને કહ્યું કે તમે બીજે સ્થળે નગર વસાવે; તેથી સુરરાજાએ બીજું નગર વસાવી તેનું નામ ક્ષેત્રપુરી રાખ્યું.
હવે પેલે પ્રથમના નગરવાળે દેવ શૂન્ય અરણ્યમાં આવેલા રૂષભદેવ પ્રભુના મંદિરમાં કઈ દુષ્ટને પ્રવેશ કરવા દેતો નહિ; તેની પાસેના ખેતરમાં દરિદ્રથી દુઃખ પામેલે યુવાન કણબી હળ ખેડતો હતે; તેની સ્ત્રી ઘેરથી ભાત લાવતી. તે ઘી તેલ વિનાનું અરસ વિરસ ભેજન કરતે હતે; એક દિવસ કેઇ મુનિ આકાશ માગે તે મંદિરમાં દર્શન કરવા આવ્યા; તે જોઈ ખેડુત તેમની પાસે જઈ બોલ્યો કે હે ભગવન્! હું મનુષ્ય જન્મ પામ્યા છતાં હમેશાં દુઃખીઓ કેમ થયે? તે સાંભળી મુનિ બોલ્યા કે પરભવમાં તે કઈ મુનિને દાન આપ્યું નથી અને પ્રભુને નૈવેદ ધર્યો નથી, તેથી તું દુઃખી થાય છે; પછી તેણે મુનિ પાસે પ્રતિજ્ઞા લીધી કે આજથી હું જીનેશ્વર ભગવંત પાસે પિંડ ધરી મુનિને જોગ હોય તો મુનિને વહરાવી પછી મારે ભોજન કરવું; એક દિવસ દેવે તેની પરીક્ષા કરવા માટે સિંહનું રૂપ ધારણ કરી દેરાસરના દ્વાર પાસે બેઠે. ખેડુતે પાછી પાની કરી નહિ; જ્યારે તે જમવા બેઠે, ત્યારે નગરદેવ સાધુરૂપે તેની પાસે આવ્યો તેમાંથી તેને ભાત વહોરા, એવી રીતે તેની બે ચાર વખત પરીક્ષા કરી; પછી દેવ તેના ઉપર પ્રસન્ન થયા અને તેને જે જોઈએ તે સર્વ આપવા તૈયાર થય, સુરરાજાએ પોતાની
