________________
૨૭૮
ઢાળ સાતમી (રેવતગિરિ હુઆ, પ્રભુનાં ત્રણ કલ્યાણક. એ દેશી.) હવે અવસર જાણી, કરી લેખન સાર; અણસણ આદરીયે, પચખી ચારે આહાર. લલુતા સવિ મૂકી, છાંડી મમતા અંગ; એ આતમ બેલે, સમતા જ્ઞાન તરંગ. ગતિ ચારે કીધાં, આહાર અનંત નિશંક; પણ તૃપ્તિ ન પામે, જીવ લાલચીયે રંક. દુલહો એ વળી વળી; અણસણને પરિણામ; એહથી પામીજે, શિવપદ સુરપદ ઠામ, ધન ધના શાલિભદ, ખંધો મેઘ કુમાર; અણસણ આરાધી, પામ્યા ભવનો પાર. શિવમંદિર જાશે, કરી એક અવતાર; આરાધન કેરે, એ નવ અધિકાર. દશમે અધિકારે, મહામંત્ર નવકાર; મનથી નવિ મૂકે, શિવમુખ ફલ સહકાર, એ જપતાં જાયે, દુર્ગતિ દોષ વિકાર; સુપેરે એ સમ, ચૌદ પુરવને સાર. જનમાંતર જાતાં, જે પામે નવકાર; તો પાતિક ગાળી, પામે સુર અવતાર. એ નવપદ સરીખ, મંત્ર ન કેઈ સાર; આ ભવ ને પરભવે, સુખ સંપત્તિ દાતાર. જુઓ ભીલ ભીલડી, રાજા રાણું થાય; નવપદ મહિમાથી, રાજસિંહ મહારાય. રાણી રત્નાવતી બેહુ, પામ્યાં છે સુરભેગ; એક ભવ પછી લેશે શિવવધુ સંગ.
