________________
પાંચમું: : ૧૯ :
ગુરુદર્શન કમલે કહ્યું: “ અલબત્ત, એની જગાએ રૂપીઆ હોય તે તેનું પણ એમજ કરવું ઘટે. જે રૂપીઆ ફેંકી દે તે મહામૂર્ખ કહેવાય. જે રૂપીઆને વટાવી ખાય તે મૂર્ખ કહેવાય. જે તે રૂપીઆને સાચવી રાખે તે ડાહ્યો કહેવાય અને જે તે રૂપીઆની વૃદ્ધિ કરે તે ઘણે ડાહ્યો કહેવાય.”
ગુરુએ કહ્યું કે “વાહ વાહ! તે એ દાખલાને બરાબર ઘટા. આપણું આ જીવન છે, તે પણ એક પ્રકારની મૂડી છે. જે તેને ગમે તેમ ફેંકી દે છે, તે મહામૂર્ખ છે; જે તેને ભેગવિલાસમાં જ ઉપયોગ કરે છે, તે મૂર્ખ છે. જે તેને સાચવી રાખે છે તે ડાહ્યો છે અને જે તેને વિકાસ કરે છે તે ઘણું ડાહ્યો છે. વારુ, આજે તે હવે વ્યાખ્યાનને વખત થયે છે, એટલે આ વાત આટલેથી બંધ રાખીશું. વળી અવસરને યોગ્ય બીજી વાત કાલે કરીશું.”
આ વાતથી કમલને ઘણે આનંદ થશે. એટલે ત્રીજા દિવસે પણ તે પિતાની મેળે જ ગુરુની આગળ ગયે અને તેમને વિનયપૂર્વક વંદન કરીને સામે બેઠે.
ગુરુએ કહ્યું કે “હે કમલ! ગઈ કાલે તે ચાર વહુઓને જે ન્યાય છે , તેના પરથી મને ખાતરી થઈ છે કે તું બહુ બુદ્ધિશાળી છે, પણ તને એક વરત પૂછું. તું તેને ઉત્તર આપ.
નારી બેઠી ગેખમાં, કરે સઘળાં એ કામ; રાતી રસભીની રહે, છોડે નહિ નિજ ઠામ, ચાકર ચેકીદાર શા, બહુલા રાખે પાસ; કામ કરાવે તે કને, વિલસે આપ વિલાસ.
