________________
પ્રદેશપ્રતિબધ યાને આત્મસિદ્ધિ ]
મારી માતા ખૂબ ધર્મ શ્રદ્ધાળુ હતી અને મારામાં ધર્મના સંસ્કારો પાડવા ઘણું ઘણું મથતી હતી, જ્યારે મારા પિતાશ્રીને ધર્મ પ્રત્યે જરાયે અનુરાગ ન હતું, એટલે તેઓ મને ધર્મથી બને તેટલે દૂર રાખવાનો પ્રયત્ન કરતા હતા. આમ છતાં બંનેમાં એક વાત સમાન હતી અને તે મારા પ્રત્યેની ચાહના. માતાપિતા બંને મને અંતરથી ચાહતા હતા અને મારું આંખ-માથું દુખે કે ઓછા ઓછા થઈ જતાં હતાં.
એવામાં મારી માતા બિમાર પડી અને છેલ્લા શ્વાસ લેવા લાગી, ત્યારે મેં કહ્યું કે “હે માતા ! તેં આખી જીંદગી તારી માન્યતા મુજબનું ધાર્મિક જીવન ગાળ્યું છે, એટલે તારે વાસ જરૂર સ્વર્ગમાં થે જોઈએ. એ રીતે જે તે સ્વર્ગમાં વાસ કરે તે મને કહેવા આવજે કે એ સ્વર્ગ કેવું છે? જેથી મને પુણ્ય–પાપની પ્રતીતિ થાય અને હું પણ ધર્મનું આચરણ કરી શકું.”
પછી પિતાજીને અંત સમય નજીક આવ્યું, ત્યારે તેમને કહ્યું કે “હે પિતાજી! તમે આ જીવનમાં કહેવાતા ધર્મનું જરાયે આરાધન કર્યું નથી, એટલે તમારે વાસ નરકમાં જોઈએ. જે એ રીતે તમે નરકમાં વાસ કરો તે જરૂર મને કહેવા આવજે કે એ નરક કેવું છે? જેથી મને પુણ્ય-પાપની પ્રતીતિ થાય અને પાપથી દૂર રહીને ધર્મનું આચરણ કરી શકું? - હવે તે બંનેનાં મૃત્યુ પછી મેં તેમનાં આગમનની
૫૦-૨
