________________
(૯૪).
અમને જાણનાર અમારે પતિ આત્મા તેને આધિન કરવા માટે વિવિધ પ્રકારે તેની આગળ નાચ્યા કરીએ છીએ. તે જ્યારે જાગૃત હોય છે ત્યારે અમારા હાવ ભાવ અને વિવિધતામાં મોહ ન પામતાં અમને તટસ્થ રહી જોયા કરે છે. જ્યારે તે આત્મભાન ભૂલાયેલું હોય છે ત્યારે અમારે સ્વિકાર કે તિરસ્કાર કરી રાગ દ્વેષમાં ફસાય છે. રાગ દ્વેષ કરે છે. આ તેની ભૂલના બદલામાં અમે તેનું વિશેષ ભાન ભૂલાવીને અમારા જેવી સ્થિતિમાં લાવી મૂકી એટલે વિવિધ પ્રકારનાં શરીરો ધારણ કરાવી આ ભિવમંડપમાં અમારી જોડે નચાવીએ છીએ-ફેરવીએ છીએ. તે
જ્યારે જાગૃત થાય છે ત્યારે પાછે અમારી સેબત મૂકી દઈ, તટસ્થ દષ્ટા તરિકે અમને જોયા કરે છે. આ અમારી સ્થીતિ છે.
આ સર્વ કહેવાની મતલબ એ છે કે, સમ્યક્દષ્ટિ જીવ આ જડ પુદગલના ધર્મોથી સારી રીતે માહિતગાર હોવાથી તેના સારાં કે નઠારાં રૂપથી સુગંધી કે દુર્ગધ સ્વભાવથી કેઈપણ રીતે આશ્ચર્ય કે ખેદ પામતું નથી. તેમાં રાગ દ્વેષ કરતું નથી. તેની વિવિધ પ્રકારની આકૃતિઓમાં લેપાત નથી અને તે સર્વની ઉપેક્ષા કરી પોતાના સ્વરૂપ તરફ લક્ષ આપી, સમભાવે પ્રવૃત્તિ કરતા રહે છે, એટલે ઈષ્ટ પદાર્થોને આદર આપતે નથી, અનિષ્ટ પદાર્થોને તિરસ્કાર નથી. આ કારણથી તે પિતાની નિર્મળતામાં વધારે કરતો રહે છે શુદ્ધ સ્વરૂપ તરફ લક્ષ હોવાથી આવરણને તોડતું રહે છે.
કુદષ્ટિની પ્રશંસા ન કરવી. જે જીવોની દુનિયાના વિષય તરફ દષ્ટિ છે, ઈબ્રાનિષ્ટ પદાર્થો તરફ પ્રીતિ અપ્રીતિ છે, સુંદર અસુંદર પદાર્થો તરફ રાગ દ્વેષની લાગણી છે, ઈદ્રિના વિષયે મેળવવા માટે વિવિધ પ્રકારનાં વ્રત, તપ, જપાદિ અનુષ્ઠાન કરી રહેલા છે, મનને
