________________
૪૩
વરવહુ હરખિત નેત્રવાળા છે આ પ્રકારે ત્યાં વિવાહ થયે, તે વાર પછી મહાવિભૂતિએ વિવાહ પુરો થયે છતે બન્ને જણ એ જવલનપ્રભદેવને નમસકાર કર્યો, અને તેણે આશીર્વાદ આપ્યો કે હે પુત્રી ! અવિચાગવાળી સોહાગણ અને પુત્રવતી તું જલદી થા, અને કુમારને આશિષ આપી કે વિદ્યાધરને રાજા બની પરમ સુખી થા. ફરી પણ દેવે કહ્યું કે, તમેને પરિણાવીને મેં મારું ઈચ્છિત કર્યું, અને મનને શાંત પમાડયું. તમારી સંગને તજ દુકકર છે, તે પણ દેવલોકના અવશ્ય કરવા લાયક કાર્યો મારે કરવાનાં છે, તેથી મને રજા આપે કે,-હું સ્વભવનમાં પહોંચી જાઉં, અને તમને જરૂર પડે તે મને સંભારજો. આ પ્રકારે કહી અને કૌતુક માત્ર ફળવાળો સર્વજિવની ભાષા વિજ્ઞાનને વર, અને પઠિતસિદ્ધ આકાશ ગામિની વિદ્યા, આપીને ફરી પણ દર્શન કરીશું એમ કહેતો શેકયુક્ત બની પ્રાસાદ સંહરીને પરિવારે સહિત જવલનપ્રભ દેવ સ્વસ્થાને ગયે. તે ગયે છતે રત્નચૂડકુમાર ચિંતવવા લાગ્યું કે–અહે મારી પ્રિયાનું કેવું પ્રચંડ પુણ્ય છે? કે ત્યાગી તાપસજન જવલનપ્રભ દેવલોકમાં ગયો છતાં પ્રેમી રહી અહિં આવી પરિણાવી ગયે. વિદ્યા આપી ગયે વિગેરે વ્યવસાય કરી ગયે ! એમ ચિંતવતા તેના વિયેગના શેકે હૃદય ભરાઈ ગયું, અને આંખમાંથી આંસુ પડવા લાગ્યાં અને ક્ષણવાર મૌન થઈ ગયે. આથી તિલકસુંદરી પણ આજે જ માતાપિતાને જાણે વિગ થયો હોય? અથવા મહાનિધિને નાશ થયે હેયર, અથવા સકલ જગતમાં રહેલી પાપરાશિઓ જાણે ભરાઈ ગઈ હોય?, તેમ શેકે કરી રુદન કરવા લાગી, અને બોલવા
