________________
૩૦
તે સારૂં કર્યું, પરંતુ સર્વથા આ રાત્રિમાં જવાજશ્યમાન દીવાવાળી ચિત્રશાલામાં તે આવે, એમ કહી તેણીને વિદાય કરી. તેણીએ જઇને મિત્રાનંદને આ સમાચાર કહ્યા. તે પણ ખુશ થયા. પહેાર રાત્રિ થઇ, ત્યારે માર્ગ દેખાડનારી દાસીને લઈ રાજભુવનની બહાર પહેાંચ્યા. દાસીએ ચિત્રશાલા ખતાવી. તું પાછી વળ એમ કહી, દાસીને પાછી મામ્લી, અને તે પણ કુદકા મારી પ્રાકાર એલધીને ચિત્રશાલાના મારી સમક્ષ ગયા. તે રાજકુમારી પણ તેને આવતા જાણીને આ અહીં આવી શું કરે છે?” શું આલે છે? તે જોઉં, એમ વિચારી પટ એઢીને ખાટી નિદ્રામાં સૂઈ ગઈ. મિત્રાનંદ પણ આ કુમારી સૂઈ ગઈ છે, એમ વિચારીને તેણીના ડાબા હાથથી કકકડું ગ્રહણ કરીને જમણી જાંઘમાં લગીરક છરીના ચરકા દઈને તેજ પ્રમાણે જલદી પાછે વન્ગેા. કુમારી પણ અહૈ! ! આનું કેવું ચપલપણુંછે? કેવું કૌતકપૂનું સાહસ છે? એમ આશ્ચર્ય પામી. શા માટે
'
આ પુરુષે આમ કર્યું? તેવા વિપો કરવા લાગી. અને અરે મેં એની સાથે વાર્તાલાપ કેમ ન કર્યા ? એમ પ્રસ્તાવા કરતી આખી રાત્રિ જાગતી રહી.
મિત્રાનંદ પણ દેવકુલમાં રાત્રી વિતાવીને સૂર્ય ઉગે છતે રાજભુવનના બારણે જઇ, હૈ મહાશય ! આપ દીનઅનાથમાં પ્રેમાળ સમર્થ રાજા છતાં, વિદેશી જાણીને મને આપની નગરીમાં છેતરેલ છે, તેથી મારા નાથ અનેા, એમ ઉંચે સ્વરે મેલવા લાગ્યા. તેથી સભામાં રહેલ રાજાએ આ સાંભળ્યું. અરે આ કાણુ છે? કેાણે આને છેતર્યાં, એમ દ્વારપાળને રાજાએ પૂછ્યું ? તેણે કહ્યું, કે હે દેવ! અમે જાણતા નથી. જલદી તેને પેસવા દે, આ પ્રકારે રાજાના
