________________
૧૫૬
તીરોએ પુરેલ ભાથુ અને ધનુષ્યવાળે, રત્નચૂડ રાજા કહેવા લાગ્યું કે-અરેરે પદારાની રતિમાં પ્રિય! દઢ સુભટને મદ વહન કરનારા વિદ્યાધરમાં અધમ ! હે મદનકેશરી ! આ નિરપરાધીજનોના વિનાશ કરે એ શું? સ્વયં મારા સામે આવ, આગળ રહે યથેચ્છાએ પ્રહાર કર, જમ્બર સુભટપણું તારૂં પ્રકાશ કર, આ મારા બાણને વરસાદ વરસે છે, પરદારા હરણે કરી મેળવેલ પાપ પંકથી તને સર્વ અંગે સર્પ ડખેલ છે, એમ કહેતો હરણના ટેળાને ઉત્તમ કેશરીસિંહના બચ્ચાની જેમ, અને શિયાલના ટેળાને મદહુતિની જેમ, શત્રુન્યનો સંહાર કરતે મદનકેશરીની હમે દેડ, મદનકેશરી પણ તે સાંભળીને અને તેને આવતે જોઈને પ્રલયકાલમાં કેપિત બનેલ યમરાજાની પેઠે ઘી સિંચેલ બળતા અગ્નિની પેઠે, સમુદ્રના લેણાને અંતે ઉછળેલ કાલકુદની પેઠે, ભ્રકુટીને ચડાવાએ કરી ભયંકર કપાળવાળો મદનકેશરી “અરેરે દ્વરાચાર ! ભૂમિચરોમાં અધમ ! તને કાળના ફસાએ ખેંચેલ લાગે છે, અને કૂરચાએ જે. લાગે છે, યાવત્ શિયાળ સરીખે તે કેશરીસિંહને હંફાવી નહિ શકે; થઈ જા તૈયાર, સત્યપાડ વચન આપે પ્રગટ કરેલ સુભટપણું, એમ બોલતો રથમાં બેસી રત્નચૂડની સામે આવ્ય, તેવારપછી રવિકીરણના તેજને ભાંગી નાંખનાર વરસાદ ત્રતુના મેઘ પેઠે તીર્ણ નિરંતર બાણના વરસાદને વર્ષાવતા બંને જણા કુદ્યા, તેઓનું યુદ્ધ સુરનરના ચિત્તને ચમત્કાર કરવાવાળું, કાયરથી નહિ જોઈ શકાય તેવું, દેવતાઈ શસ્ત્રો જેમાં છૂટી રહ્યાં છે અને સુરઅસુર સિદ્ધ પુરૂષે ખુશ થયેલ છે તેવું જાણ્યું, ક્ષણવારમાં કુશલતાએ
