________________
- -
જીવન પ્રસંગે
ઉપાધ્યાયજી તે વૃદ્ધ સાધુ સામે સ્થિર નેત્રે પળભર જોઈ રહ્યા. બલવાની આ ખુમારી! હે ઉપરનું આ ઉજાસ! આનંદઘનજી સિવાય આ બીજું કઈ હોઈ ન શકે !
આનંદઘનજી વિષે તેમણે ઘણું ઘણું સાંભળ્યું હતું. પણ નજરે જેવાને આ પહેલો પ્રસંગ. તેમના જીવનની મેટી એક મહેચ્છા આ ગીશ્વરની રસમસ્તીથી દેવાઈ જવાની હતી. યશોવિજ્યજીને કોઈ શંકા ન રહી કે આ ગીશ્વર આનંદઘનજી જ છે.
યેગને મહાપ્રભાવ શું છૂપ રહી શકે ? છાબડીથી મેરૂ ઢાંકી શકાય? માટીના ઢેફાથી સૂરજને ઓલવી શકાય? ઉપાધ્યાયજી પાટ ઉપરથી ઊઠીને ગીરાજના ચરણમાં મૂકી પડ્યા અને કહ્યું, “આનંદઘનજી! મને ક્ષમા કરે. મહાગીના વેગને ઓળખવા જેટલી પાકટ વય મારી પાકી નથી. હું હજું બાળ છું અને આપને અમે સર્વેની વિનંતિ છે કે મેં વિવેચન કરેલ લેક ઉપર આપ આપની વાણીગંગા વહેવડાવો!”
સંઘ અને ઉપાધ્યાયજીની વારંવાર વિનંતિથી આનંદઘનજી પાટ ઉપર બેઠા.
અધ્યાત્મના એ લેક ઉપર ગીરાજ આનંદઘનજીએ
