________________
હકાર વિધાસ્તવન
૨૫૯ શું મજબૂત હતી ? તેમાં જરાયે ડગમગાટ તો ન હતો ? વળી “આનું ફળ મળશે કે કેમ? જોઈએ છે, આરાધના તો કરવા દે.” આવા કેઈ સંદિગ્ધ વિચારપૂર્વક તો તેની આરાધના કરી ન હતી? તે જ રીતે હી કારની આરાધના અંગે હી કારક૯૫માં, તેમજ પ્રસ્તુત સ્તવનમાં જે કાંઈ કહેવાયું છે, તેનું યથાર્થ પાલન થયું હતું કે કેમ? એ પણ વિચારવાનું છે. જે શ્રદ્ધા, શુદ્ધિ અને વિધિ બરાબર હોય તો હોંકારની આરાધના કદી પણ નિષ્ફળ જતી નથી. તે ધારેલું ફળ અવશ્ય આપે છે અને ઘણા ટૂંકા સમયમાં જ આપે છે.
હવે સ્તવનકાર છેલ્લા પદ્યમાં આ સ્તવનને મહિમા આ રીતે દર્શાવે છે:
मालामिमां स्तुतिमयीं सुगुणां त्रिलोकीबीजस्य यः स्वहृदये निदधेत्रिसन्ध्यम् । अङ्केऽष्टसिद्धिरवशा लुठतीह तस्य,
नित्यं महोदयपदं लभते क्रमात् सः॥ જ-જે આરાધક. રૂમ-આ. સ્તુતિમચ-સ્તુતિમયી, સ્તુતિવાળી. સુઇગાં-સારા ગુણવાળી. ત્રિોવચ માંઐલેકબીજની માલાને સ્વ-પિતાના હૃદયને વિષે. ત્રિયં–ત્રણ સંધ્યા સમયે; સવારે, બપોરે અને સાંજે. નિત્-ધારણ કરે છે. તસ્ય-તેના. -ળામાં. અષ્ટસિદ્ધિ --અણિમાદિ આઠ સિદ્ધિઓ. સવ-અવશ બનીને.
