________________
હી કારકલ્પ
૧૯૩
'
અષ્ટદલકમલ છે, તેની કણિકામાં હોકાર વિરાજે છે અને તેની મધ્યમાં પેાતે બેઠેલા છે. ત્યાં તે પેાતાને અરિહ ત અને સિદ્ધ જેવે જોયા પછી એવું ચિંતન કરે કે મારા મસ્તકમાં એટલે કે બ્રહ્મરંધમાં હાઁકાર વિરાજે છે અને તેનાથી હું શેાલી રહેલ છું. વળી એ હોંકારનાં પ્રત્યેક અંગમાંથી અમૃત ઝરી રહ્યું છે અને તેના મારા શરીર પર અભિષેક થઈ રહ્યો છે, એટલે કે મારાં સવ અંગે। અમૃતમય બની રહ્યાં છે; હું અમૃતમય અની રહ્યો છું.'
અહા : કેવી ભવ્ય ઉદાત્ત કલ્પના છે ! આમ તે આ શરીર માટીનુ` છે—પંચભૂતનુ' પૂતળુ' છે અને તેની અંદર વિષય તથા કષાયનું ઝેર પૂરેપૂરું વ્યાપી ગયેલ છે, અને તે જ કારણે આપણા વર્તન તથા વ્યવહારમાં કડવાશઝેર નજરે પડે છે. પરંતુ આપણા એ ઝેરના સથા નાશ થઈ જાય અને આપણે અમૃતમય બની જઈ એ તે આપણું વન તથા આપણા વ્યવહાર કેવા હાય ! પછી તે મુખમાંથી એવા ઉઠ્યારે નીકળ્યા
કરે કે
खामि सव्व जीवे, सव्वे जीवा खमंतु मे । मित्ती मे सव्वभूएसु, वेरं मज्ज्ञ न केणइ ||
‘હું સં. જીવાને ખમાવું છું. મારા અપરાધની ક્ષમા આપે. મારે સ છે. કાઈથી વૈર–વિરોધ નથી.’
૧૩
સં જીવા મને જીવાથી મૈત્રી
