________________
૧૦૫
જેન યંત્રના ચમત્કારે સૂરિજી ગામમાં ગયા. શ્રી સોમપ્રભસૂરિજીએ તેમને આદર-સત્કાર કર્યો. ત્યાં શ્રીજિનપ્રભસૂરિજીએ કહ્યું: “આપ જેવા મહાન ચરિત્રશાળીને ધન્ય છે. હું તો રાજાની સાથે હવાથી આપના જેવી ક્રિયાઓ કરી શકતો નથી.” ત્યારે
શ્રી સેમિપ્રભસૂરિજીએ કહ્યું: “ધન્ય તે તમને છે કે જેણે હિંદભરમાં જૈનધર્મને ડંકે વગાડ. ( આ પ્રમાણે બંને અરસપરસ પ્રેમથી વાતો કરતા હતા, એવામાં શિષ્યને ભણવાને સમય થયે, એટલે તેઓ પોતપોતાની પોથીઓ લઈને ત્યાં હાજર થયા. એ વખતે એક શિષ્યની પોથી ઊંદરે તદન કરડી ખાધેલી જણાઈ તેણે ગુરુજી આગળ આ બાબતની ફરિયાદ કરી. એ સાંભળી શ્રી જિનપ્રભસૂરિજીએ એક મંત્ર ભણીને કહ્યું: અહીં જેટલા ઊંદર રહેલા હોય, તે બધા મારી સામે હાજર થાય.”
એટલે બધા ઊંદર પિોતપોતાના દરમાંથી બહાર નીકળીને ત્યાં હાજર થયા અને વિનીત શિષ્યની જેમ તેમની આગળ ગુપચૂપ બેસી ગયા. પછી સૂરિજીએ કહ્યું જે ગુનેગાર હોય તે અહીં રહે અને બાકીના બધા ચાલ્યા જાય. આથી બધા ઊંદર ચાલ્યા ગયા, પણ એક ઊંદર ત્યાં બેસી રહ્યો. સૂરિજીએ કહ્યું: “તારે ગભરાવાની જરૂર નથી, કારણ કે અમે જેન સાધુઓ કઈને દુઃખ દેતા નથી; પણ તે ગુને કર્યો છે, માટે આ શાળાની બહાર ચાલ્યો જા. અને તે દર શાળાની બહાર ચાલ્યો ગયો.
