________________
૩૨
જગત શાહ
પાટડી ! ક્યાં માંડલ ! ક્યાં......ભીમકેટ !......અટાણે તે પિઠ લઈ જવાને સમે છે? ને એમાંય ભાઈમાર કચ્છમાં 2 હજી ઘણુંમાર સારા, પણ ભાઈમાર ભૂંડા ! હું, પછી ?”
“પછી આ પહેલાંની રાતે પાંખાગઢમાં રહ્યો. ત્યાં ગજનજી જાડેજાએ એને ગામમાં રહેવાની ના પાડી.”
કેમ? વળી એ જાગીદારને શું થયું ? ”
કોણ જાણે, લાખા પાસેથી કાંઈ ન મળ્યું, એમ હોય કે પછી ધારી હેય અનાજની પઠે ને નીકળ્યું હોય પણ એ કારણ હોય !”
“મીણ? મીણ વળી પોઠમાં ક્યાંથી ?”
એની પીઠ મીણની જ હતી !'
મીણની ? એ તો ભારે અપશુકનિયાળ કહેવાય ! મીણને તે વાપરે મણિ લેક માળવામાં. અહીં શું કામ છે મીણનું ?'
એટલે તે આ પિઠને એ માળવામાં લઈ જતે હતો–મણલેકના મુખી પાસે.”
તે તે વધે લેવામાં ગજનજીને વાંક કાંઈ ન ગણાય. જે જાણે તે સંઘ પણ વધે છે, ને વાણિયાને દીકરો તે પછી વણઝારા સામે જુએ પણ નહિ.'
જી, એટલે ગજનજીને ખબર પડી ને લાખાને પાંખાગઢમાંથી બહાર કાઢ્યો. લાખાને થયું કે સાત શેરડાને માર્ગે જઈને સોરઠમાં
* એ કાળમાં મીણનો વેપાર અપશુકનિયાળ ગણાતો. માળવા અને ગુજરાતની સરહદ ઉપર મીણા નામના લોકો રહેતા હતા. એ લોકોનો મુખ્ય ધંધો માણસ અને ઢોરને પકડી આણીને વેચવાને. એ ઉપરથી જીવતાં માણસે જેમાં ઢોરની જેમ વેચાય એનું નામ મીનાબજાર પડયું. સોયથી મીણ ત્રોફીને એ લેકે માણસે અને ઢેરેના ચહેરામહોરા બદલાવવામાં કુશળ હતા. એ ઉપરથી મીણલોકો વાપરે એ મીણ કહેવાયું ને એને વેપાર અપશુકનિયાળ મનાય.
