________________
૨૪૨
જાતશાહ
મકરાણ જહાજ હવે એક રાશ પણ દૂર ન હતું.
તે આજ ચેલા તરીકે માગું છું,’ જગડૂએ કહ્યું, “મકરાણી જહાજ ભંડન કરવાને જ આવે છે. એ લંડન ખેલવાને મને કે આપ નાખુદા !”
ક્ષણભર દિમૂઢ બનેલા નાખુદાએ પૂછયું: “પાછળના વહાણમાં કોણ છે, એ જાણે છે ?'
પીથલ સુમરે પોતે ! ત્યારે જ આભમાંથી ચેખડ ને દૂદ એમના મારણહાર સામેનું મારું લંડન જેશે ને?”
લંડન જેશે ? આભમાંથી ? નાના શેઠ, કંઈ ગાંડા તે નથી થયા ને.?”
“એ પણ તમે જેજે ને તલોજી. હું લંડનની રજા માંગું છું તમારી પાસે; મને એ રજા આપે !'
આમાં રજા આપવા જેવું છે શું, નાના શેઠ ? એ વહાણ લંડન માટે બંધાયું છે; આપણું જહાજ ઈરાનના શાહની સહેલગાહ માટે બંધાયું છે. એમના ખારવાઓ દરિયાના જુદ્ધમાં કેળવાયેલા છે; આપણું ખારવાને કેથળા ઉપાડવાની ને આલાદ ખેંચવાની તાલીમ મળી છે. ખરું કહું તે, મેં પણ કઈ દિવસ ભંડન કર્યું નથી ને કેમ થાય એ હું જાણતા પણ નથી. એ આપણને ડુબાવવા જ આવે છે. ઉગારને કેઈમારગ મને નથી દેખાતે. તમને ઠીક પડે એમ કરો !”
સાંભળો નાખુદા!' જગડૂએ કહ્યું, “તમે ખેવૈયા છે, વડીલ છે, મુરબ્બી છે, દરિયાના જાણકાર ને અનુભવી છે; અને આ તે મારી પહેલી જ સફર છે. એટલે નાને મોઢે મેટી વાત કરતે હૈઉં તે માફ કરજો; પણ એક માણસ જે સામે ચાલીને લંડન વહોરવા આવે તે તે એ આપવું જ જોઈએ ને! ને એમાંય પીથલ સુમરાની સાથે તે ચોખંડા ને દૂદાને હિસાબ પણ પતાવવાને છે ને ”
