________________
R૩૨
જગતશાહ
પાટ પડીને મકરાણુના કાંઠા તરફ વહી રહ્યું હતું ! દિરયા એને વહાણુથી દૂર લઈ જતા હતા !
જગડૂને તા માત્ર મૂગા મૂંગા જોયા કરવા સિવાય કાંઈ શેષ રહ્યું ન હતું : એને તા દરિયાનાં મેાજાની ગતિએ ગતિએ કયારેક મેાજાના શિખર ઉપર ચડતું, કયારેક મેાજાની ભાગમાં નજર બહાર ચાલ્યું જતું શખ જ જોઈ રહેવાનું હતું ! વહાણુની ક્રાઈ વહાર એને પહેાંચી શકે એમ ના હતી.
ભગવાન શંકરના મહાધામ તરફ મહાયાત્રાએ ઊપડેલા આત્માને જાણે અવિરત સાદ પાડતા હાય, એમ હવે ઘટના એકધારા અવાજ સંભળાતા હતા.
હૂદા અને ખલાસીનાં તા કાઈ એંધાણ દેખાતાં નહોતાં.
કઈ રાષે ભરાયેલા બાપ, બાળકે પથ્થરપાટી ઉપર દારેલા આકારને ભૂંસી નાંખતા હેાય એમ, આંખના પલકારામાં દરિયાલાલે વહાણના સથ્થા ઉપરથી જગડૂના બે સાથીઓને જાણે ભૂંસી નાખ્યા !
ચાટ લાગેલા ખારવાને મદદ કરવાને જે બે ખારવાએ નીચે ઊતર્યા હતા એમાંથી એકે વિસ્મયને પેાકાર કર્યાં. તે પેાકાર પાડીને એ ઝપાટાબધ વહાણના પાછલા ભાગમાં વહાણુની સાપણને ટેકેટકે તરવા લાગ્યા.
એકાએક ધટના નાદથી જાણે દરિયા ને આકાશ ભરાઈ ગયાં; વહાણ પણ ઊભરાઈ ગયું. અને બીજી જ પળે એ નાદ સદતર બંધ થઈ ગયા ! ત્રીજી પળે વળી ફરી એના કયારેક કયારેક એક એક ટંકારા સાઁભળાઈ રહ્યા.
સુકાનના વીણા ઉપરથી ખલાસી ઉપર ચડયો.
‘ સાંભળેા, ધંટનાદ સાંભળેા !' જોરથી હસીને એણે સાદ પાડયો. અને પેાતાના હાથમાં આવેલા ધંટને વગાડતા. વગાડતા એ સથ્થા
