________________
ભાઈબંધી
૧૬૫
ચેરિયાં ઊગ્યાં હતાં. ત્યાંથી પિરોટનને તિરકસ બંધ શરૂ થતા હતા.
ચાવડાના રેષને હવે માઝા ન રહી. આંહીં ક્યાંય રસ્તે નહેત; આંહીં તે ફક્ત જમીન ને રેતી ને ચેરિયાનું જંગલ જ હતું!
મશ્કરી ? મારી મશ્કરી ? મારાં વહાણોને તે પાંખે છે કે અહીંથી ચાલે ? ” ચાવડે ઊકળી ઊઠ્યો.
ક્રોધ અને નિરાશાથી તપેલા તાંબા જેવા બનેલા એના માં સામે સ્વસ્થતાથી જોઈને જગડૂએ કહ્યું: “બાપ! સંઘાર કીધો એટલે થઈ રહ્યું ! હજાર વરસથી દરિયે ખેડે છે, છતાં અક્કલ તે ઓછી જ રહી ! આંહીં આટલા માછીમાર છે, આટલા તમારા માણસો છે, પછી તમારાં વહાણે માટે મારગ કાપતાં વાર કેટલી લાગશે ?” - “મારગ કાપતાં ?...કાપતાં!..કાપતાં !' જાણે કેઈએ ગાલ ઉપર તમાચો માર્યો હોય એમ વાતને મર્મ સમજાતાં ચાવડાના અંગેઅંગમાં ઝણઝણાટી આવી ગઈ. એ આ ઊગતા જવાન સામે જોઈ રહ્યો....બસ જોઈ જ રહ્યા.
“એક વાત કહું ચાવડા !” જગડૂએ કહ્યું, “જરા સંભાળીસમજીને કામ કરજો'
એટલે ? મારગ ખદવો તે ખોદી નાંખવો ! આમાં વળી સંભાળવાનું શું ને સમજવાનું શું?”
“જો બહારનાને અંદેશે આવશે તે તમારું કામ બગડી જશે ને મારું કામ બગડી જશે. માટે તમે બહાર નીકળવાની તૈયારી કરતા હે એ દેખાવ એની સામે કરજો !”
ચાવડે સાંભળી રહ્યો, થોડીવાર જગડૂ સામે જોઈ રહ્યો : “તું સંઘાર હેત તે આજ મારું આસન તને ખાલી કરી દેત !'
હેડીમાં સહુ પાછા આવ્યા.
