________________
૧૩૦
જગતશાહ
“હું તે બાપ, તમારી ભેગો જ છું; કંથકોટથી આઘે આઘે હાલ્ય આવું .'
તે હાલે, ક્યાંક કાંઠે પાણી હોય એવી જગા શેધીએ. ખેડને કાંઈ મેહ નથી, આપણું કામ દરિયાકાંઠે. પણ પીવાનું પાણી જોઈએ. ને આંહીં રાપર ચોવીસીમાં તો પાણીની પૂરી તાણ છે.”
તેઓ આગળ આગળ ચાલ્યા. એક દિવસ, બે દિવસચાર દિવસ... એટલામાં એમણે દરિયે જે, “હાં, હવે, અહીંથી પાણીની શધ કરીએ. કોઈક પાણકળ સાથે હોત.'
હું છું ને બાપજી, હાલે !' હરિ ભગતે તુળસીની ડાળખી લીધી અને પીપળાની ડાળખી સાથે આડી ટેકવી.
અને પછી એને જમણે હાથે આગળ ધરીને હરિ ભગત ચાલ્યા. ક્યારેક ધરતી જોતા જાય, ક્યારેક ધરતી ઉપર કાન માંડતા જાય, ક્યારેક રણની કાળી માટી હાથમાં લેતા જાય, ક્યારેક રસ્તામાં વેરાયેલા પથરા જેતા જાય, ક્યારેક ઊભા રહીને આસપાસ જુએ. આમ એમણે વાંકાચૂકા મારગે આગળ વધવા માંડ્યું.
દરિયે હવે માંડ અર્ધો કેસ પણ દૂર રહ્યો ન હતો.
ને એકાએક હરિ ભગતના હાથમાંથી તુલસીની ડાળખી ઊંચી નીચી થવા લાગી. “આંહીં પાણી છે ! ' હરિ ભગતે કહ્યું.
પાણીવાળી જગ્યાનું એંધાણ કરીને શેઠ લેકેએ નજર કરી. આસપાસની જમીન જાણે ફાટેલી પડી હતી. એમાં ચીરા પડ્યા હતા. એક મોટે ચીરો તે છેક દરિયામાં જતો હતો. આખી જમીન ઊંચીનીચી ને ટીંબા જેવી હતી.
આ ભૂમિ ધરતીકંપની છે. જુઓ, અહીં ધરતીકંપની ફાટ છે. આંહીં કઈક નગરી જીવતી દટાઈ હોય એમ લાગે છે.' સેલ શેઠે કહ્યું.
