________________
૧૨૧
રાજા, વાજાં ને... કોઈ દિવસ વર્યો જ ન હતો. એટલે એમણે હીરા શેઠને મધ્યમ માર્ગ સ્વીકારી લીધે.
એક દિવસે ગઢની રાંગ ઉપર જામ રાયેલજી અને એમને કેટવાલા બાદલજી ઊભા હતા ને એમણે સંધાર કટકને દૂર દૂર ક્ષિતિજમાં સમાતું જોયું. એમનાં પાંચ ઘડાં ઘોડારમાં બંધાયાં હતાં. એમને ને બુરજ ઉપર ફરતો હતો. સંઘાર આવ્યા હતા ઘોડે પણ પાછા જતા હતા ઉઘાડી દડે ! રાયલજીના અઢીસે ઘોડેસવારે એમની પાછળ પાછળ એમને કંથકેટ ચોવીસી બહાર મૂકી આવવા જતા હતા.
રાયલજીએ નિરાંતને શ્વાસ લીધેઃ “હાશ ! એક બલા ગઈ!''
હા બાવા!” બાદલે જવાબ આપ્યો, “એક તે ગઈ પણ બીજી હજી બાકી રહી ગઈ !”
કઈ નથી રહી બાદલજી, હવે કઈ નથી રહી ! મેં ગાધવીના સંઘારને પરાજય કર્યો. એનાં પાંચસે ઘોડાં છીનવી લીધાં. મારી ફેજમાં હવે પાંચસો અસવાર નવા આવતાં એ બમણી થશે. સંઘારોને ને ઝૂંટવી લીધે, મારા ગઢની રાંગ ઉપર ટાંગ્યો ને ચાવડા સંઘાર એનું ભંડું મેં લઈને ભાગે ! આ ખબર સાંતલપુર, રાપર ને લાખિયાર પહોંચે ત્યારે એમના છક્કા છૂટી ન જાય તે મને કહેજે ! હવે ભલે લાખિયારથી લાખે એના દીકરાનું વેર લેવા હાલ્યો આવે !”
બાવા ! એ તે આપની મત એમ કહેતી હશે, પણ મારી મત બીજુ કહે છે.'
“શું કહે છે ? “આ તે ઘરમાં જો પેઠી છે!'
ઘો ?” “હા બાવા !” “ઘરમાં ?”
