________________
જસદાના ચાંદલા
૧૦૧ જાતભાઈઓને જાળવી અડીખમ બેઠેલા અમરાશાનું નામ તે કેણે ના સાંભળ્યું હોય ? “ધર પડે, ધરા પડો, પણ માંડુગઢ તે મેરુ હુ!'- પોતાના ગામ માંગઢમાં પિતાના જાતભાઈઓને અને બીજી વસતીને જાળવી બેઠેલા અમરાશાએ માંગઢને આવી ચારણી આબરૂ અપાવી હતી.
ને એવા અમરાશાની કન્યાનું નાળિયેર લઈને ગોર ફરતોરખડત કંથકોટ મુકામે આવી ચડ્યો હતે. ને એ નાળિયેર ઉપર તે કંથકેટમાંયે કંઈક બાપની નજર ઠરેલી હતી.
ઊડતાં ઊઠતાં જગા શેઠ ત્રાંસી આંખે અમરાશાના ગોર સામે, જોતા જોતા, જાણે સેલ શેઠ સાથે સંધના વહેવારની વાત કરતા હોય એમ, બેવ્યા: “સંધપતિ, તમારે જગડુ આમ તે રખડું, પણ આજ તે એણે કાટિયા વરણનીય આબરૂ લીધી, હે ! પણ હવે જરાક છોકરાને કબજામાં રાખજે, હો! જરખની પાછળ ભમવું ને કળી, ઢેઢ ને ભામટાના છોકરા સાથે વનવગડે રાતદિવસ રઝળવું એ કાંઈ આપણું કામ છે ?”
અને સોલ શેઠને રામરામ કરીને, કીકીને કરડતા ઉંદર જેવું ચૂંચું ચુંચૂ જેવું હસીને, જગા શેઠે વિદાય લેવા માંડી ને એની પાછળ પાછળ બીજાઓએ પણ પગરખાંમાં પગ નાખવા માંડ્યા. .
એ જરા ઊભા રહેજે મહાજનના શેઠિયા !' અમરાશાના ગોરે સાદ દીધો, “તમે બધા અહીં છે, એનાથી રૂડું બીજું શું ?'
બધા ઊભા રહ્યા.
ગોરે કહ્યું: “આ અમારા જજમાન અમરાશા માંગઢન સંઘપતિ ને માંડુગઢના રાજા દેવરાજ પરમારના કારભારી; એ શેઠ અમરાશાની દીકરી જશોદાનું નાળિયેર સંધપતિ સેલ શેઠના દીકરા જગડુશાના હાથમાં આપ્યું છે. સહુ હવે ગોળધાણા ખાઈને જજે !”
