________________
[‘જીવનપરિચય : “અમારે પરણવું છે, એમાં માબાપ શું સમજે ?” એવાં ઉદ્ધતાઈભર્યા વચને આજે કર્ણપટલ પર અથડાય છે, પણ સ્વયં પસંદગી કરતાં કેવી ભીંતે ભૂલાય છે અને તેનાં કેવાં માઠાં પરિણામ આવે છે, તે જગજાહેર છે. - “લગ્ન કેટલા વર્ષની ઉંમરે કરવાં જોઈએ?” એ પ્રશ્ન પણ અત્યંત વિચારય છે. આજે બાળલગ્નની પેટ ભરીને ઝાટકણી કાઢવામાં આવે છે, પણ તેના લાભે સંબં. ધમાં કંઈ વિચાર કરવામાં આવતો નથી. મોટી ઉંમરે લગ્ન કરતાં યોગ્ય કન્યા કે વર માટે જે ભારે મુંઝવણ અનુ. ભવવી પડે છે અને ઘણીવાર ખાટી છાસ ઉકરડે ઢાળવી પડે છે, તેવું આ લગ્નમાં થતું નથી. જોયેલું ઘર અને જોયેલે વર, એ એક જાતનું આશ્વાસન છે અને તે મેટા ભાગે સાચું નીવડે છે. વળી “વાછરડું તે ખીલે બાંધ્યું જ સારું” એ ન્યાયે વહુ કે વરની પસંદગી થઈ જતાં મનને
જ્યાં ત્યાં ભટકવાનો વખત આવતું નથી, એ પણ શું એ છે લાભ છે? આજે બાવીશ, પચીશ કે તેથી પણ અધિક વર્ષે લગ્ન કરવા જતાં શિયળની સુગંધ કેટલી ટકી રહે છે? તે એક ગંભીર પ્રશ્ન છે, પણ મેહમાં મસ્ત બનેલાએ તેને વિચાર કરતા નથી, એટલે અમે ખુશાલચંદનું સગપણ વડજવાલા શા હિંમતલાલ મનસુખલાલની પુત્રી આધારેદેવી સાથે નાનપણમાં થયું હતું અને તે વડીલોની, પસંદગીથી થયું હતું, એમ કહીએ તે કેઈએ તેને અનુચિત સમજવાનું નથી. એ વખતે તેમાં આબરૂ મનાતી હતી અને “ખાનદાનનાં છોકરાં તે ખેાળામાં જ વરે એમ
