________________
ખંભાત થઈ બિરજ ]
૨૨૭ લબ્ધિસૂરીશ્વરજી મહારાજ બહોળા શિષ્યસમુદાય સાથે બિરાજમાન હતા. એ શિષ્યસમુદાયમાંથી ઉપાધ્યાયશ્રી જયંતવિજયજી ગણિ, મુનિરાજશ્રી વિક્રમવિજયજી, (હાલ પંન્યાસજી) મુનિરાજશ્રી ભાસ્કરવિજયજી આદિ પૂજ્યશ્રીના સત્કારાર્થે સામા આવ્યા હતા.
અમરતપગચ્છ જૈનશાળામાં સ્થિરતા થઈ હતી, મંગલ પ્રવચન થયું હતું. આ વખતે પૂજ્ય આચાર્ય ભગવંત શ્રી વિજય લબ્ધિસૂરીશ્વરજી મહારાજ સૂરિમંત્રની પાંચમી પીઠ આરાધી રહ્યા હતા કે જેમાં સેળ દિવસ સુધી આયંબિલની તપશ્ચર્યા કરવાની હોય છે અને કેઈ સ્ત્રીનું મુખ જોઈ શકાતું નથી. આ આરાધના પૂર્ણ થવાને હવે માત્ર પાંચ જ દિવસ બાકી રહ્યા હતા, એટલે આપણા પૂજ્યશ્રીને પૂર્ણાહુતિ સુધી રોકાવાને આગ્રહ થયે. આથી તેઓશ્રી રોકાઈ ગયા અને તેમણે પિતાનાં આગમસાર ગર્ભિત પ્રવચનેને પ્રકાશ રેડી શ્રીસંધને આહાદિત કર્યો.
આચાર્ય ભગવંતને પારણું થતાં મૌન છૂટયું અને તેઓશ્રીએ સૂરિમંત્રની પચે પીઠ આરાધી, તેની ઉજવણી કરવા માટે પૂજ્યશ્રીએ શ્રીસંઘને અનુરોધ કરતાં હર્ષથી શ્રીસંઘે શ્રીસીમંધર સ્વામીનાં મંદિરે સુંદર અષ્ટાબ્લિકામહત્સવ કર્યો.
હવે પૂજ્યશ્રીને રજની પ્રતિષ્ઠા માટે પધારવાનું હતું, તેથી તેઓશ્રીએ પૂ. આચાર્ય ભ૦ પાસેથી વિદાય લઈ ખંભાતથી વિહાર કર્યો અને માતર, બારેજા થઈ
