________________
૧૬૦
[ જીવનપરિચય દિવસે નવાણું અભિષેકની મેટી પૂજા ભણાવાઈ હતી. અને પ્રભુજીને નવો તયાર થઈને આવેલે હીરાને મુગટ ચડાવવામાં આવ્યો હતે. તેની ઉપજ પણ ઘણું સારી થઈ હતી. આ પ્રસંગે વિદુષી સાધ્વી રંજનશ્રીજી પધારી શક્યા ન હતા, પરંતુ તેમનાં શિષ્યા જેઓ સ્વ. મુનિશ્રીનાં સંસારી બહેન થતાં હતાં, તેઓ સાધ્વી રેવતીશ્રીજી આદિ અન્ય સાધ્વીઓ સાથે ત્યાં ઉપસ્થિત થયાં હતાં.
બે દીક્ષાઓ પાઠકે ! જે પિતાએ પોતાના પુત્રને પ્રત્રજ્યાના પવિત્ર પંથે ચડા, પિતાની નવયૌવના પુત્રીને પણ એ માર્ગે વિચારવાની અનુમતિ આપી, તે પિતાની બે નાની પુત્રીઓની ભાગવતી દીક્ષા લેવાની ભાવના કેમ જ ભાંગે? તેમણે એ માટે પણ પ્રસન્નચિત્ત રજા આપી ને પિતાને ત્યાંથી દિક્ષાને વરઘોડો કાઢી, વર્ષીદાન દેવરાવી, માહ વદિ પનાં શુભ મુહૂર્ત, દહેરાસરનાં ચગાનમાં બાંધેલા ભવ્ય મંડપમાં, પૂજ્યશ્રીના વરદ હસ્તે તેમને દીક્ષા અપાવી સાધ્વી રેવતીશ્રીજી વગેરેની શિષ્યાઓ કરી. સંસારરૂપી કાદવમાં આ રીતે જ્યારે કમળ ઉગતાં જોઈએ છીએ, ત્યારે અમારું હૃદય ભાવનાવશ બની જાય છે અને વિશેષ નહિ તે તેમના ગુણ ગાઈને તથા તેમના પવિત્ર ચારિત્રની પુનઃ પુનઃ અનુમંદના કરીને ચિત્તને પાવન કરવાનું પ્રલોભન રેકી શકતા નથી. પાઠકે ! આપ પણ એ અનુમોદનામાં સામેલ થાઓ. જે સમાજની કુમારિકાઓ યૌવનમાં આવીને વિકાસના પંથે વિચરવાને બદલે
