________________
૧૪૨
| | જીવનપરિચય અમે પિતે જંગલ અને પર્વતના પ્રવાસે અનેકવાર ખેડયા છે ને તેમાં ત્રણ વાર વ્યાધ્રને ભેટવાના પ્રસંગે આવ્યા છે, તેથી અમે જાણીએ છીએ કે તે વખતે અમારી તથા અમારા સાથીઓની સ્થિતિ કેવી થઈ હતી? જંગલમાં રહીને વાઘને સામને કરે એ સહેલો નથી જ. એ વખતે ભાગી છૂટીને કે અન્ય ઉપાય અજમાવીને આપણે બચાવ કર એ જ ડહાપણ છે ને એ જ બહાદુરી છે. તે પછી સંસારરૂપી અરણ્ય કે જે કામ, ક્રોધ, માયા, લાભ, આદિ અનેક ભયંકર પશુઓથી ભરેલું છે અને જેમને હલે નિરંતર થયા જ કરે છે યા થવાની ભીતિ સતત રહ્યા જ કરે છે, તેને છેડીને સર્વવિરતિ રૂપી મેટાં વૃક્ષની ડાળે બેસવું અને પિતાના આત્માની રક્ષા કરવી
એમાં શું ખોટું છે? અમે તે માનીએ છીએ કે એ જ રસ્તે ડહાપણભરેલે છે. અહીં અમને જૈન શાસ્ત્રકારોની પેલી પ્રસિદ્ધ પંક્તિઓ યાદ આવે છે કેदोपंथेहिं न गम्मइ, दोमुह सुई न सीवए कथं । दुन्नि वि न हुंति कयावि, इंदियसुक्खं च मुक्खं च ।।
એકી સાથે બે પંથ કરી શકાતા નથી, એક સેય પિતાના બે મોઢાથી કંથા સીવી શકતી નથી, તેજ રીતે ઇદ્રિયસુખ અને મેક્ષ એ બે કદાપિ સાથે સંભવી શકતાં નથી.” તાત્પર્ય કે જેને મોક્ષ જોઈતું હોય તેણે સંસાર છેડો જ જોઈએ.
ખંભાતમાં દીક્ષાદિ પ્રવૃત્તિઓ આટલા પ્રાસંગિક વિવેચન પછી આપણે પૂજ્યશ્રીની સાથે વિહાર કરી પાછા ખંભાત આવીએ, કારણ કે ત્યાં
