________________
૩૮
પુણ્યને પ્રભાવ યાને પ્રદ્યુમ્નકુમાર
લગ્ન પછી કેટલાક સમય નગર બહારના ઉદ્યાનમાં આનંદપૂર્વક રહેવા લાગ્યાં. અને આનંદ વિનોદ કરતાં સમય પસાર કરવા લાગ્યાં.
એક દિવસ કૃષ્ણ મહારાજ આનંદમાં બેઠાં હતાં. તેવે સમયે લાગ જોઈને રૂકિમણીએ કહ્યું. હે દેવ મારે આપને એક વાત કરવાની છે. જે આપ રજા આપે તે વાત કરું! કૃષ્ણમહારાજ બેલ્યા–અરે ! પ્રિયે ! તારે જે કહેવાનું હોય તે સુખથી કહે- હું શાંતિપૂર્વક સાંભળવા તૈયાર છું.
રૂકિમણું કહે-તમે મારા માતા-પિતા અને ભાઈ સાથે લડાઈ કરી, તેમને હરાવીને મને ઉપાડી લાવ્યા છે. તેથી હું અહીં એકલી છું. મારે માત્ર તમારે જ આધાર છે. અહીં મારું કેઈજ નથી. અહીં મારે મા નથી, બાપ નથી, ભાઈ નથી, બહેન નથી કે નથી કેઈ નેહી સ્વજન–મારે માટે તે જે ગણે તે માત્ર આપ એકજ છે. આપને સત્યભામા વગેરે અનેક રાણીઓ છે. તે સૌને રહેવાને આલિશાન મહેલ છે. નેકર ચાકર અને દાસ દાસીઓ છે. અઢળક ધનસંપત્તિજરઝવેરાત વિપુલ અને અલંકારે છે. વસ્ત્રાભૂષણના ભંડાર છે. જ્યારે મારી પાસે કાંઈજ નથી. આપને મારા પ્રત્યે ખૂબ જ રાગ છે, પ્રેમ છે. મારે મન આપજ સર્વસ્વ છે. છતાં સૌની સાથે રહેવા માટે સર્વથી અધિક કરો તે હું સૌની નજરમાં હલકી ન ગણાઉં. તેમની નિદાને પાત્ર બનું નહિં.
કૃષ્ણ કહ્યું–હે મિષ્ટભાષીની ! તે માટે તું સહેજ
