________________
૧૭. નગરીનું દહન અને કૃષ્ણને અગ્નિદાહ
૨૫૯
ઘણા દિવસે આવું અત્યંત ખુદાર મઘ મલ્યું. શાંબ તે તે ગટગટાવી ગયે અને પૂછયું કે ભાઈ, આવું ઉત્તમ મધ કયાંથી લાવે ? આથી સેવકે બધી જ વાત કહી સંભળાવી. શાંબ અત્યંત આનંદ પામે. બીજે દિવસે પિતાની ટોળકી ભેગી કરી સૌની સાથે તે પર્વત પરના કુંડ પાસે ગયે. શાંબ અને તેના બધાંજ મિત્ર મદ્યનું પાન કરવા લાગ્યા. ફરી ફરીને પીવા લાગ્યા ઉન્મત્ત આખલા જેવા સૌ મિત્રો ભાન ભૂલી નાચવા ગાવા અને તોફાને કરવા લાગ્યા. અને પર્વત ઉપર ફરવા લાગ્યા.
હવે બન્યું એવું કે પેલે બાલ-તપસ્વી હૈપાયન એક બાજુ બેઠા બેઠા તપ કરતે હતા તેમને આ નફફટ ટેળકીએ જયાં. સૌ તેની પાસે જઈને જેમ તેમ બોલવા લાગ્યા કેઈ કહે આ પાપી છે. મારે એટલે સૌ મિત્ર તેના ઉપર તૂટી પડયા. સખત માર માર્યો અને દ્વેપાયનને લગભગ અધમૂ કરી નાંખ્યું અને આનંદ વિનોદ કરતાં કરતાં સૌ દ્વારિકામાં આવ્યા. આ હકીકતની જાણ કૃષ્ણને થઈ તે બોલ્યાં કે બહુ ખોટું થયું. આ મૂર્ખઓમાં બુદ્ધિ જ નથી. જુવાનીના મદમાં છકી ગયેલા આ બાળકોને શીખબર કે તે શું કરી બેઠાં છે! અને આને અંજામ શું આવશે !
તરતજ બળભદ્રને લઈને કૃષ્ણ ગિરનાર ઉપર ગયાં. ત્યાં અત્યંત ગુસ્સાવાળા દ્વૈપાયનને જોયાં. તેમની પાસે જઈને તેમને શાંત થવા વિનંતિ કરવા લાગ્યાં. હે મહર્ષિ આપ તે તપસ્વી છે. શાંતિ રાખે. ગુસ્સો બહુ બુરે છે. કોઇ
