________________
પ્રકરણ ૨૫ મું ચરણકમળની દાસી
સવારે જ્યારે પરિમલે દરવાજા પર ટારા માર્યા, ત્યારે ધન્યા સફાળી જાગી ઉઠી.
પ્રાત:કાળ થઇ ચૂકયા હતા. હુંમેશાં પાઢિયે ઊઠવાની ટેવવાળી ધન્યાને આજે શરમ આવી. કેટલાયે દિવસે તેણે આજે શાંતિમય નિદ્રા લીધી હતી. પતિની હુફાળા ગાદ તેને સ્વમથી પણ શ્રેષ્ઠ લાગી હતી.
પાછે
આવ્યે ત્યારે ધન્યાએ
કૃતપુણ્ય જ્યારે પાતાને ઘેર સહષ વધાવી લીધા હતા. તેણે કાઇપણ જાતતી આનાકાની કે પ્રશ્નાવલી કરી નહોતી. મહા મુશીબતે નિર્વાહ ચલાવતી સતીને ત્યાં દૂધ પણ નહતું. તેને અત્યંત લાગી આવ્યું. પતિ આવે અને તેના સ્વાગત માટે પોતાના ઘરમાં ઘેાડુ' પણું દૂધ ન હોય ! તેની મુંઝવણુ ષરખી જતાં કૃતપુણ્ય મેયેા.
“ધન્યા, મારે કશાની જરૂર નથી. હમણાં થે।ડાજ સમયમાં પ્રાતઃકાલ થઇ જશે. તું અત્યાર સુધી જાગતી એડી છે. જો તારી આખા સૂઝીને કવી થઇ ગઇ છે. ! ઉજાગરાને લીધે તે કેવી લાલચોળ થઈ છે. ચાલ, ઊંઘી જા, સવારની વાત સવારે ૧
“ નાથ” ધન્યા ખેલો. તેની આંખમાં આંસુ ઉભરાઇ આવ્યાં “ કેટલાયે વખતે તમે ધેર પધાર્યાં, તમારૂં' સ્વાગત હું કાંઇ જ કરી ત શકી. થાડુ' દૂધ પશુ નથી.
