________________
૪૩૬
શ્રીચંદ્ર કેવલીનો રાસ પ્રગટપણે કહેતાં વળી કોઈ ઇમ જાણશે રે, એ સરખી એણી વાત;
ખોભી રે થોભી રે, હવે મર્યાદા શીલની રે;
તો ભી રે કેમ મુખ દેખાડી શકું રે. ૧૪ અકથિત પાપે શલ્ય દિયામાં રાખતી રે, નવિ થઈ એ તો શુદ્ધ;
પાખે રે આખે રે, જેમ દુર્ગતિ હોયે સંકલ્પને રે. ૧૫ વાઘ તટીનો કૂપ સર્પનો ઇહાં થયો રે, ન્યાય કરું હવે કેમ;
પેઠી રે જેઠી રે, હુતી પણ સંકટ પડી રે. ૧૬ અથવા ચિંતિત માત્ર એ દુરિત આલોતાં મુજનેરે, નહીં કહેશે કોઈ દોષ;
પોષો રે રોષો રે, મન વિકલ્પનો આકરો રે. ૧૭ સેવ્યું હોય તો લોકમાં લક્સ પામીએ રે, મન તો છે દુરારાધ્ય;
તેહમાં રે જેહમાં રે, અધ્યવસાય ઘણા વસે રે. ૧૮ એમ ચિંતી ગુરુ પાસે જાવાને ઘસી રે, જાતાં કંટક પાય;
ભાંગો રે લાગી રે, શલ્ય અપર એ આકરો રે. ૧૯ ચિંતે મનમાં શકન એ સુંદર નહીં રે, કિહાંથી કંટક જાત;
એણે રે જેણે રે, અંતરાય કર્યું આલોયણે રે. ૨૦ તો મુજ ઉપર વીજ પડો હવે કેમ નહીં રે, હૃદય ન ફૂટે કાય;
છૂટે રે ખૂટે રે, જેમ એ પાપ અનુક્રમે રે. ૨૧ એહવામાં વળી માનશેલ ચાંપી તે ઘણું રે, ચિંતે મુજ સમ કોઈ;
ખાતે રે જાતે રે, સઘલે નિર્મળતા ગુણે રે. ૨૨ વિમલ કુલે ઉપન્ની કન્ની હું ઘની રે, એ લઘુ શો અતિચાર;
દાખું રે રાખું રે, આપોપું અણકહેણથી રે. ૨૩ અકલ્પ શલ્ય દુઃખ પરંપર અતિ ઘણી રે, કહેતાં લઘુતા હોય;
માહરી રે ઘારી રે, એહ વાત મનમાં તેણે રે. ૨૪ તો મન ચિંતે પરઉપદેશે પૂછીએ રે, પ્રાયશ્ચિત્ત ગુરુ પાસ;
નિજનું રે બીજનું રે, કહે તે સુણીને પડિવજું રે. ૨૫ પરની સામે આલોયે શું નીપજે રે, હોયે તપથી શુદ્ધિ,
પરશું રે કરશું રે, દુષ્કર તપથી શોધીને રે. ૨૬ ૧. માનરૂપી પર્વત
