________________
ખંડ ૪ / ઢાળ ૩૨
૪૧૫ હણો હણો એમ ભણતા મુખે રે, આવે કુમરની પાસ; તવ ગોયમ તેણે અવસરે રે, પસર્યો શીલ સુવાસ. નિ૦૨૨ શાસન દેવીએ થંભિયા રે, જેમ લખિયાં ચિત્રામ; કાષ્ઠ પરે નિશ્ચષ્ટ થયા રે, સુભટ સવે તેણે ઠામ. નિ૨૩ પ્રત્યક્ષે ગગને રહી રે, ભાખે દેવી એમ; હર્ષ ભરે નિર્ભર થઈ રે, વયણાં બહુ ઘરી પ્રેમ. નિ.૨૪ કબહી ડગે કુલપર્વતા રે, લોપે જલધિ મર્યાદ; વિધુ તાતો રવિ શીતલો રે, કબહી હોયે અવિસંવાદ. નિ૨૫ પણ સુશીલના શર્મનો રે, ન હુવે તાસ પ્રમાદ; નિર્મલ શારદ શશિ પરે રે, જેહના શીલ સંવાદ. નિ.૨૬ પરમ પવિત્ર તે પુરુષથી રે, પાવન હોયે ત્રિભુવન્ન; સર્વોત્તમ સુખનો નિધિ રે, જસ ત્રિકરણ શુદ્ધ મન્ન. નિ૨૭ જ્ઞાનવિમલ ગુણ જેહના રે, દીપે જેમ જગ ભાણ; તે ભણી શીલવંત ગુણ તણો રે, પ્રણમો પદ સુવિહાણ. નિ૨૮
|| દોહા II તે ભણી તામસ ભાવ સવિ, છંડીને સવિ યો; શીલસન્નાહને પદે નમો, દેવી દીએ એમ બોધ. ૧ કુસુમવૃષ્ટિ શિર ઉપરે, કીધી દશાર્વજ વર્ણ; શીલ તણી ઉદ્ઘોષણા, સુણતાં ચારે વર્ણ. ૨ હવે કુમર મૂચ્છ લહ્યો, લહી ચેતન ક્ષણમાંહે; જાતિસમરણ ઉપવું, અવધિનાણ પણ ત્યાંહિ. ૩ એહવે અવસરે ભૂપતિ, કુમર નિરખ્ખણ કાજ; ચારણ ઋષિને પ્રણમવા, નગરથી જાવે લેઈ સાજ. ૪ જાત્ય તુરંગમ ઉપરે, ચઢિયો ગિરિમાં જાય; કંદરમાં પેખે જિસે, કુમર રૂપ તેણે ઠાય. ૫ દક્ષિણ કરશું આપણે, કરતો શિરોપરિ લોચ; નિજ પ્રભુને કહિયા વિના, ટાળી સવિ સંકોચ. ૬ ૧. પોતાની મેળે
