________________
ખંડ ૨ | ઢાળ ૧૦
૧૦૯
|| ઢાળ દશમી ||. | (દેશી જતિની, વતની મનસા જે આણી–એ દેશી) થઈ દીન તે પુત્રી જાણી, ચતુરા ભાષે જઈ વાણી; તવ પ્રદીપવતી તેડાવે, ઉસંગ ઘરીને લડાવે. ૧ કહે પુત્રી તેં ભલો કરિયો, ગુણ લક્ષણે વર એ વરિયો; ઘન્ય તાહરી એ ચતુરાઈ, મન ખેદ ન કરજે બાઈ. ૨
દોહા ઉત્તમ જે કારજ કરે, તે વિવેક બહુમાન; જિહાં જિહાં જોડો સંપજે, તેહિ જ કરે નિદાન. ૩
ચાલ વરદત્ત કહે હવે વાલી, તુમ્હ દીપતું અંગ નિહાળી; કોઈ ક્ષત્રિય તેજ જણાવે, અમ મનમાં અવર ન આવે. ૪ કોઈ યદ્યપિ કર્મને ભોગે, હુઓ વળી વણિક કુલ યોગે; તો શું કિશ્ય હીણ લાગે, વિવાહ છે ગુણને રાગે. ૫ જો છે નિજ મનડું રાજી, તો શું કરે લોક ને કાજી; અમો જાણી વણિકની જાતિ, દીથી કન્યા ભલી ભાતિ. ૬
દોહા જેહને જે મનમાં વશ્યો, પરણે તેહિ જ કંત; એક વાર કન્યા દિયે, એક વાર વદે સંત. ૭ એ કન્યા વિવાહથી, હોશે અનેક વિવાહ; રાજ્ય ઋદ્ધિ લહેશો ઘણી, નિશ્ચયથી ઉચ્છાહ. ૮
ચાલ નૈમિત્તિક વચન પણ એહવું, મળશે જ્ઞાનીના જેહવું; ઘણી સંપદ સુખનો મેલ, હોશે નિત્ય નિત્ય રંગરેલ. ૯ એમ નિસુણી શકુન ગ્રંથીબંધે, ગુણચંદ્ર મનમાં સંઘે; કુલ ગ્રામાદિક જે સર્વ, દાસીએ જણાવ્યું પૂર્વ. ૧૦ તે માટે કરગ્રહ માનો, વિવાહ ન હોશે છાનો; કોઈ પૂરવ ભવનો પ્રેમ, પ્રગટ્યો છે જાણ્યો નેમ. ૧૧
એ પદ્મિની જિનધર્મિણી, જાણે જિનવર વયણ; શ્રી સમ્યત્વે પવિત્ર છે, જિનપૂજાદિ પ્રવીણ. ૧૨
