________________
[ ૪૨ ]
કાળની ફાળને આગળ વધતા વાર શી ? બની. રાજકુમાર જમાલિ સાથે એના લગ્ન થયા. થઇ. શેખવતી એનુ નામ પાડવામાં આવ્યું.
પ્રિયદર્શીના યૌવના એને ય એક પુત્રી
પટ્ટ નંબર ૨૬ ઃ
વમાનની વય ૨૮ વર્ષની થઈ, ત્યારે એક તક એવી આવી કે, એમને મુક્તિ માટે પિંજરનુ દ્વાર ખુલ્લુ ભાસ્યું : આ અરસામાં સિદ્ધાર્થ ને ત્રિશલા અવસાન પામ્યા. જળમાં કમળની કળાથી રહેતા પ્રભુ, ડિલખ નદવર્ધન પાસે આવ્યા. એમણે કહ્યું: ભાઈ ! મને હવે રજા આપે. સસારના અંધનમાંથી છુટવા ઝુરતી આ પાંખા માટે હવે તે આ પિંજર અકારૂ બન્યુ છે.
આંસુની ધાર એવડી બની. માત પિતાના વિરહને આઘાત તે હતા જ ! એમાં વળી વમાન-મહાવીર જેવા વહાલ સેાયા ભાઇની વિયેાગ--કલ્પના નઢિનને ખળભળાવી ગઈ. એમણે કહ્યું :
‘વહાલસાયા વમાન ! માર પર મીઠું કાં ભભરાવા ! માત-પિતાને આઘાત છે, એમાં વળી તમે જવાની વાત કરે છે ? વધુ નહિ, એ વ તે તમારે સંસારમાં રહેવુ જ પડશે.'
વર્ધમાન-કુમારે જ્ઞાનથી જોયું : બે વર્ષની સેાનાની ખેડી હજી આકી હતી. એમણે મૌનભાવે અધુના સ્નેહને ાણે આવકાર્યા. પણ આ બે વર્ષને ‘ગૃહવાસ' એમણે ખૂબ અલિપ્ત-ભાવે ગાળ્યા. આ વર્ષ દરમિયાન એએ બહુધા આત્મધ્યાન ને એકાન્તજ પસંદ કરતા. પેાતાને માટે બનાવેલુ લેાજન, સુદૂર અલકારે, શરીરની ઘેાભા-આ બધાંથી એએ અળગા રહ્યા.
બે વર્ષ પૂર્ણ થયા. લેાકાન્તિક-દેવે પેાતાને આચાર અઢા કરવા નીચે આવ્યા. એમની વિન ંતિ હતી : વિશ્વનાથ ! જગતના ઉદ્ધાર કાજે ધર્મ-તીની સ્થાપના કરે !
પ્રભુ તા સ્વયંબુદ્ધ જ હતા. આ વિન ંતિ તા મર્યાદાનું પાલન
