________________
[ ૧૫ ]
જાત! એના સામાન્ય એક ધક્કાથી તમે પછડાઇ ગય! ? ?’”
—ને વિશાખાનઢી ખી....ખી....ખી હસ્યા.
પટ નંબર : ૧૫
સુનિ હવે મેહું મુંઝાયા. પ્રેમના પરિબળને પગની પાની નીચે પટકીને સયમમાં સ્થિર રહેનારા મુનિ પેાતાના માનની સામે થયેલાં એક કટાક્ષ-માત્રથી પેાતાને મુનિધમ વિસરી ગયા. આંખમાં અગારા જેવી લાલાશ ને માંમાં જવાળા જેવા લબકાર ભરીને એમણે વિશાખાનઢીને સણસણતે જવાબ વાળ્યે :
“ના, હું નિળ નથી. મારૂં બળ આજે ય એવુ છે. જોવુ છે, મારૂં બળ 1’
ને જે ગાયે પેાતાને પછાડ આપી હતી, અને શિગડેથી ઝાલીને મુનિ. એલ્યા : વિશાખાનઢી, જોઈ લે મારૂ ખળ! ગાયને આકાશમાં ચક્કર -ચક્કર ધૂમાવીને એ કૃશ-કાયાએ એને આકાશમાં ચે-ઉંચે ઉછાળી. સાવ કુશ જણાતી કાયા પાછળ સતાયેલા આ સામર્થ્યને જોઇને સહુ મેમાં આંગળા નાખી ગયા.
મુનિના માન–મદે આટલેથી સતેષ ન અનુભવ્યેા. વેરના ઠૂંઠામાંથી પણ વસૂલાતનેા વડલા ફૂટી નીકળે-એમ એમણે ક્રેધના આવે શમાં આવી જઈને નિયાણું (સકલ્પ) કર્યું' : વર્ષના મારા शुद्ध સયમના અને આ ભીષ્મ-તપના ફળ તરીકે હું એક ચીજ જ માંગુ છુ કે-ભવાંતરમાં પણ મને એવુ બળ મળેા કે, જેથી આવિશાખાનદીને હુ મારનાર થા...! ના, મારે ખીજુ કાઈ પણ ફળ ન જોઇએ. વેરની વસૂલાતનુ ખળ મળે તે! મારૂ આ શુદ્ધ-સયમ ને મારી આ ભીષ્મ તપશ્ચર્યા સફળ !
ખેલ ખતમ! જે સ ંયમની સિદ્ધિ, અભય અને અહિંસા છે. એનુ લીલામ ખેલાવી દઈને મુનિએ હિંસા ને વેર ખરીદ્યા.
પ્રમાદની આ પળમાં પતન ભણી પટકાયેલા મુનિએ આ પછી પણ ક્રેડ વર્ષનું સયમ-જીવન ગાળ્યું પણ અંતરના એક ખૂણે મળી
