________________
ભવ ૧૬ મી
હે વત્સ! પાસેના સીમાડા પર પુરુષસિંહ નામે માંડલિક રાજા ઉદ્ધત બની ગ્રામ્યજનેને સતાવે છે. મંડલનું અતિક્રમણ કરે છે. જેથી હે પુત્ર! મારે જાતે જ જઈ એને એગ્ય શિક્ષા કરવી જોઈએ.”
સરળ સ્વભાવી વિશ્વભૂતિ કુમારે કેધના આવેશથી પિતાના હોઠ દબાવી, પ્રણામપૂર્વક વિનંતિ કરતાં રાજાને કહ્યું :
હે તાત! આપ આ સાસથી વિરામ પામો. મને આદેશ આપો. આપના પ્રસન્નપૂર્ણ આશીર્વાદથી હું જ એને સહેલાઈથી તાબે કરી શકીશ.”
જના સફળ થઈ. વિશ્વભૂતિએ પ્રણામપૂર્વક આજ્ઞા સ્વીકારી. ચતુરંગી સેના સાથે પ્રયાણ આદર્યું. રસ્તામાં આવતા નગરજનોને કુશળ સમાચાર પૂછતે પૂછતે એ આગળ ચાલ્ય.
પિતાના પ્રજાજનોને આનંદ અને સંતોષપૂર્વક ધન, ધાન્ય તથા પશુધનથી સમૃદ્ધ અને સુખી જીવન જીવતા જોઈને કુમારને પરમ સંતોષ થે. પુરુષસિંહ રાજા સંબંધે તેને કહેવામાં આવેલ હકીકતમાં વિશ્વભૂતિને કંઈક શંકા જણાઈ.
રાજ્યના સીમાડે પહોંચી પડાવ નાખે. પોતાના દૂત મારફત પુરુષસિંહ રાજાને પોતાના આગમનના સમાચાર આપ્યા.
રાજાએ પિતાના પુરુષ દ્વારા કુમારનો આદરપૂર્વક નગરપ્રવેશ કરાવ્યું. ભેજન બાદ હાથી, ઘેડા, રથ તેમજ ધનનું ભરણું આપતાં લલાટ પર અંજલિ જોડી વિનંતિપૂર્વક કહ્યું :
“હે કુમાર ! આપે આપના ચરણકમળથી મારું ભવન પવિત્ર કર્યું છે. આપ કૃપા કરી અહીજ છેડા દહાડા રડીને આપના દર્શનને લાભ મને આપે.”
પુરુષસિંહ રાજાના વિનય, આદરસત્કાર, સજજનતા, શિષ્ટાચાર આદિ સદ્ગુણેથી વિશ્વભૂતિકુમાર અત્યંત પ્રસન્ન થયા. રાજાની વિનંતિને સ્વીકાર કર્યા વિના તે જલ્દી રાજગૃહ તરફ પાછો ફર્યો.
