________________
ચંદનબાળાના હાથે પ્રભુનુ' પારણું
૧૨૩
નામે પત્ની હતી. નગરજને સહુ આનંદ-કુશળતાપૂર્વક પોતાના જીવન
વ્યવહાર ચલાવતા હતા.
પેષ વદ એકમના દિવસે પ્રભુએ એક દુષ્કર અભિગ્રહ ધારણ કર્યાં :
“પેાતે રાજકન્યા હેાવા છતાં પરગૃહે દાસીપણું પામી હોય, પગે લોખંડની સાંકળથી બંધાયેલી હોય, માથે મુ'ડિત હાય, ત્રણ દિવસની ભૂખી હોય, એક પગ ઉંબરાની અંદર અને ખીજો પગ ઉંબરાની બહાર હાય, આંસુ સારી રડતી હાય, મધ્યાહ્ન-ભિક્ષાના સમય વીતી ચૂકયેા હાય, તે વેળા જો સુપડામાંના અડદના ખાકુળા મને પ્રતિલાલે તે મારે પારણું કરવું.”
પ્રભુ તે દરાજ ખપારના સમયે ભિક્ષા લેવા નીકળતા હતા. પણ દર વખતે ભિક્ષા વિના પાછા ફરતા હતા. ધણા દિવસે વીતી ગયા. નગરજનોને કઇ સમજ પડતી નહેાતી કે · પ્રભુ કેમ આ રીતે પેાતાના આંગણેથી લાભ આપ્યા વિના જ પાછા ચાલ્યા જાય છે ? ’
સહુનાં હૈયાં મૂંઝવણ અનુભવી રહ્યાં હતાં, પરંતુ પ્રભુના હૈયે તા સદાકાળ સંપૂર્ણ પ્રસન્નતા જ ભરેલી હોય એમ સૌને જણાતુ.
એકદા પ્રભુ સુગુપ્ત મ`ત્રીના ભવનમાં પધાર્યાં. પ્રમાદ ધારણ કરી સુશ્રાવિકા સુન’દાએ પ્રભુ આગળ ભાવથી ભિક્ષા ધરી, પશુ મિક્ષાને અસ્વીકાર થવાથી એને ઊંડે ખેદ ઉત્પન્ન થયા. ત્યારે એની દાસીએએ જણાવ્યું :
“હે વામિની ! કંઈ સમજાતુ નથી કે આજે ચાર ચાર માસ થયા પ્રભુ રાજ આ રીતે ભિક્ષા લીધા વિના તરત જ કેમ ચાલ્યા જાય છે ? ” સુનંદાએ તરત જ જાણી લીધું : “પ્રભુને અવશ્ય કોઈ અભિગ્રહ વિશેષ હશે ! જે પૂર્ણ ન થવાના કારણે આ રીતે તે ભિક્ષા લીધા વિના પાછા ચાલ્યા જતા હશે.”
સુન’દાને ભારે સ'તાપ થયા. ગૃહકાર્યાં ભૂલી ગઈ. શરીરશંગારને ત્યાગ કર્યાં. લમણે હાથ દઈ નિશ્ચલપણે બેસી જ રહી. એવામાં જ્યારે
