________________
- 60
શ્રમણ ભગવાન શ્રી મહાવીર જીવન-દર્શન “દાન એગ્ય સેનૈયા શ્રી જિનેશ્વરના ભવનમાં ભરે.” તે દેવે કુમારના ભવનમાં સતત સુવર્ણરાશિઓ વરસાવતા રહ્યા.
“જેને જેટલું જોઈએ તેટલું ધન ધાન્યાદિ લઈ જાઓ.” એવી ઘોષણાપૂર્વક છૂટા હાથે, અને અખલિત રીતે વર્ધમાનકુમારે વરદાન દેવાનું શરુ કર્યું.
ઉત્કૃષ્ટ દાનની કીતિ સાંભળી, નજીક તેમજ દૂરદૂરના દેશાવરથી, અનેક અનાથે, દરિદ્રીઓ, રેગીઓ અને વિવિધ પ્રકારના યાચકોએ વર્ધમાનકુમારના દર્શન અને દાન વડે પોતાના મનના મનોરથે પરિપૂર્ણ કર્યા. પિતાનું દુઃખ દૂર થતાં જ પરમ સંતેષભાવ અનુભવતાં પિતાના જીવનને ધન્ય માનવા લાગ્યા.
મહારાજા નંદિવર્ધને પણ નગરના મુખ્ય-મુખ્ય સ્થાન ઉપર અશન, પાન, ખાદિમ અને સ્વાદિમ એમ ચારેય પ્રકારના આહારયુક્ત ભેજનશાળાઓ સ્થાપી, આદરપૂર્વક ભૂખ્યા-તરસ્યા લેકેને સત્કાર કરવા લાગ્યા. ઉપરાંત હાથી, ઘોડા, વસ્ત્ર, આભૂષણ વગેરેનું પણ દાન આપતા.
દરરોજ ૧ કેડ, ૮ લાખ સૌનયાનું અખલિતપણે દાન અપાતું. એક વરસમાં બધું મળીને ત્રણ અઠ્યાસી કોડ, એંસી લાખ સૌનૈયાનું વરસીદાન વર્ધમાનકુમારે આપ્યું.
વિશાળ સંખ્યામાં દેખાતી યાચકેની હાજરી વડે શ્રી વર્ધમાનકુમારના ભવનમાં જાણે કે કઈ સમર્થ મહા કલ્પવૃક્ષ પ્રગટયું ન હોય,
એમ એમના આંગણે રેજરેજ આનંદદાયક દશ્ય ખડાં થતાં ! - મોક્ષસુખના વિશેષ અભિલાષી વર્ધમાનકુમારે નંદિવર્ધન પ્રમુખ પિતાના સ્વજને પાસે જઈને પોતાની ઈચ્છા જણાવતાં કહ્યું :
“હે દેવાનુપ્રિયે! આપે કબૂલ કરેલ બે વર્ષને સમય હવે પૂર્ણ થયેલ છે. આપ સૌ ધપૂર્વક દીક્ષા સ્વીકારવા મને અનુજ્ઞા આપો.”
આ શબ્દો સાંભળતાં જ સૌ સ્વજનેનાં કંઠ રૂંધાઈ ગયાં. વેગવડે વહેતા આશ્રુપ્રવાહ સાથે શેકાતુર બનેલા સ્વજનેએ જણાવ્યું; “હે
