________________
મહાભિનિષ્ક્રમણના પંથે
[૪૭] દિવસ વધતો ગયો તેમ લોકેની દોડધામ વધતી ચાલી.
રાજમહેલના વિશાળ પ્રાંગણમાં મહાયાત્રાની સઘળી તૈયારીઓ થવા લાગી. અશ્વદળ, હસ્તિદળ, પાયદળ, સ્થદળ વગેરે તમામ દળો ગોઠવાયાં.
ટૂંકમાં, રાજા નંદિએ પિતાનું સઘળું ય કૌશલ, સઘળું ય ઐશ્વર્ય, સઘળું ય બળ આ મહાયાત્રામાં ઠાલવી દીધું.
શુભ સમય થયો. વિશગીકુમાર વર્ધમાન મહાનશિબિકામાં આરૂઢ થયા. એ જ વખતે એમને સલામી દેવા તપ ધણધણ ઊઠી. વાજિંત્રના નાદ ધમધમી ઊઠયા.
ગંભીર ગતિએ પ્રસ્થાન થયું. કરોડો નૈયાને વરસાદ કુમાર વર્ધમાનના હાથે ચોમેર વરસવા લાગ્યા.
દેવેન્દ્રો અને નરેન્દ્ર, દેવેની દુનિયા અને માનની દુનિયા બધા જ અહીં ઊતરી પડયા હતા.
કુમાર વર્ધમાનના અપ્રતિમ સૌંદર્યમાં આજે તે સે સે કામદેવે ઊતરી ગયા હોય તેવું જણાતું હતું.
અનેખું જ દેખાતું હતું એ દિવ્ય મુખારવિંદ ! અને એના મુખ ઉપર આનંદ પણ કેઈ ઓર જ હતો. કદાચ, ત્રીશેય વર્ષમાં-કયારે પણ-કુમારના મુખ ઉપર કઈ એ આ આનંદને પડછાયે નહિ જે હોય!
જેના માટે પૂર્વના ત્રીજા ભવે લાખ લાખ વર્ષના માસ માસના ઘેર તપ તપ્યા હતા; દોમ દોમ વૈભવોથી ખીચોખીચ ભરેલા દેવાવાસમાં ય જેની માળા મનમાં સતત ફેરવી હતી. જેને પામવાની તીવ્ર તમન્નામાં રાજા સિદ્ધાર્થના રાજવી વૈભવ પણ ફિક્કા લાગતા હતા. તે મહાસંયમ...સર્વજીની કરુણાને સાકાર કરતું અપૂર્વ સંયમ...હવે થેડી જ પળોમાં પ્રાપ્ત થતું હતું. રમે રોમે આનંદ ઉછાળાં ન મારે તે બીજું થાય પણ શું ?
લાખે પ્રજાજનેનાં દર્શન લેતાં, લાખો માતાઓની
