________________
રિ૩૮]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ ળીને કર્મનું તત્ત્વજ્ઞાન ન સમજાવતા હાય! મા બનીને વેદના સહી લેવા કહેતા હતા....નવું કર્મ ન બંધાઈ જાય તે માટેની તમામ કાળજી કરતા હતા.
બેશક, રાણું ચલ્લણ પણ પિતાના સ્વામીનાથની કાળજી કરતાં. પણ એ બધું ય બાહ્ય હતું. મગધરાજને તે અત્યારે બાહ્યની કઈ પરવાહ જ ન હતી. એને તે અંતરની કાળજી કરનાર મા જોઈતી હતી. અને એ માત્ર ભગવાન મહાવીરદેવ હતા.
કેરડાને માર મારીને પહેરેગીર થાકી ગયે. જરા આરામ લેવા બેઠો. એનું ય અંતર તે રડી જ રહ્યું હતું, જેને ત્યાં આખી જિંદગી વિતાવી, જે મગધરાજના પ્રતાપે છોકરાંના ય છોકરાં માગે પડયા. પરણીને ઠેકાણે પડયા...એ જ મગધરાજને 'કેરડાના માર મારવાનું હીણભાગીપણું પિતાને જ કપાળે અંકાયું ! એ પહેલાં જ આ કપાળ ફૂટી કેમ ન ગયું? અરે! જીવનને અંત કેમ ન આવી ગયે? ધિક્કાર છે આ જીવતરને કે માત્ર પિટના સ્વાર્થ ખાતર સ્વામીને કેરડાને માર માર પડે છે.” પહેરેગીરને આત્મા આમ કકળી ઊઠ્યો. પણ શું કરે?
થાકી જતાં પહેરેગીરને જોઈને મગધરાજ ખડખડાટ હસી પડતાં એને કહેતાં, “અલ્યા ભાઈ તું થાકી ગયે? માર ખાનારે હું નથી થાક્યો ને તું થાકી ગયે? પણ બરાબર છે. મારી પાસે તે ત્રિલેકપતિની દયાનું વિરાટ બળ છે. તારી પાસે માનવેલેકના તે નહિ, પણ માત્ર આ નાનકડા મગધના સ્વામી અજાતશત્રુની જ કૃપા છે! માત્ર પેટને ખાડો પૂરી શકતી ! તું ક્યાંથી મારા જેટલે બળવાન અને ભાગ્યવાન હોય!
મગધરાજની નીડરતાને સંજ્ય પુનઃ પુનઃ વંદન કરી રહ્યો. થાકેલે પહેરેગીર અધૂરું કામ મૂકીને ચાલ્યા ગયા. રાણી ચેલૂણાએ આવીને રડતી આંખે મગધરાજની શુશ્રુષા કરી.
