________________
[૨૩૬]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ ઝબ્બે ઉતારતાં મગધરાજ બોલ્યા, “હા, ભાઈ તારું કામ પતાવી લે. તારા જેટલી જ ઉત્સુક્તા મને ય મારું કામ આપી લેવાની હવે જાગી છે.” ઓરડાની વચ્ચે આવીને ઊભા રહેલા મગધરાજ બેલ્યા, “ચલાવ કેરડ! રાજા અજાતને આદેશ બજાવી લે. - સંજ્ય મગધેશ્વરની નિર્ભયતા જોઈને મેંમાં આંગળી નાખી ગયે. કે ભયંકર દેખાતે હતે; એ પહેરેગીર ! ગૂંચળું વાળેલ કેરડે એણે ખુલે કર્યો! મીઠાના પાણીમાં પલાળવા લાગે ! મગધરાજનું ખુલ્લું શરીર જોતાં અજયના અંતરમાં એક તીણી ચીસ પડી ગઈ! બરડા ઉપર કેરડાના સોળ ઊઠયા હતા! એની ઉપર લેહીના પડ જામ્યા હતા ! આ જોઈને જ રાજા કુણિકે પિતાને ચામડાને ઝબ્બે બક્ષિસ (!) કર્યો હતે. માખીઓ પેલા સેળને ખુલે ન કરી નાંખે તે માટેતે !
આ સેળ ઉપર મીઠાના પાણી પાયેલે કરડે ઝીંકાશે? અને...મગધરાજ એને ખમી શકશે?
ગુરુજી! આ રૌરવ નારકનાં દક્ષે હું જોઈ નહિ શકું !” કેરડો હાથમાં લઈને ફટકારવા સજજ બનેલા પહેરેગીરને જોઈને અજયે આંખ મીંચી દીધી.
સનનનન... સનનન....સનનનન.
ફટકાર ફટકાર, પહેરેગીર ! બહુ મજા આવે છે. સનનન.. ઓહ! મગધરાજે સિસકારે નાખી દીધે. એ કેરડો પેલા લેહી જામેલા સેળ ઉપર જ ઝીંકાઈ ગયે હતે !
કાંઈ વાંધે નહિ. એ તે આ દેહ સિસકારે નાખી દે છે હ! મારા પરમાત્માની ખીલા ખેંચાતી વખતની ચીસની જેમ. મગધરાજ તે ખૂબ આનંદમાં છે! કેમ મગધરાજ !” મગધરાજે પિતાને જ પૂછ્યું. “બબર છે ને મારી વાત
ફટકાર ! પહેરેગીરી ફટકાર! તું મારતાં થાકીશ પણ હું મારા ખાતાં થાકું તેમ નથી. આ તે કાંઈ નથી. આંખ મીંચું
