________________
મહાત્મા મંદિણ મુનિરાજ ! આ તે વેશ્યાનું ઘર છે. વેશ્યાને તે અર્થલાભ જોઈશે. તમારા ધર્મલાભની એને કશી જરૂર નથી. અર્થત્યાગીઓમાં અર્થલાભની આશિષ આપવાની તે હિંમત જ ક્યાંથી હોય. કેમ મુનિવર છે, તાકાત અર્થલાભ આપવાની? અરે! ભૂલી, પ્રશ્ન જ અસ્થાને છે.” ગેરી માટે ભૂલથી પ્રવેશી ગયેલા મુનિ નંદિષણને કામલતા વેશ્યાએ કહ્યું.
પણ યુવાન મુનિનું લેહી ઊકળી ગયું. “અમે મુનિ એટલે શું નામર્દ! અમારામાં બીજી કઈ તાકાત જ નહિ? એક સ્ત્રી-જાતિની નજરમાં જૈન મુનિ એટલે બિચારી ગરીબ બકરી જ?
એ. કામલતા, તારું મેં સંભાળીને બોલ. લે જે અમારું સત્વ.” એમ કહીને જમીન ઉપર પડેલું તણખલું મુનિએ ઉપાડ્યું. એના બે કટકા કરતાંની સાથે જ ત્યાં ને ત્યાં સાડા બાર કોડ સેનૈયાની વૃષ્ટિ થઈ
કામલતા તે સન્ન થઈ ગઈ! એનું તે મગજ કામ કરતું નથી.
ધ્યાન રાખજે. હવે કદી જૈન મુનિની નિર્બળતાની વાત કરીશ નહિ.” એટલું કહીને મુનિ બારણા તરફ વળી ગયા. જ્યાં પગ ઉપાડે છે ત્યાં ચાલાક કામલતા આડી આવી. પગમાં પડી. પગ પકડી લીધા.
કામરાજે શરસંધાન કર્યું ! કામ નીતરતી વાણીને ધનુષટંકાર . કટાક્ષ તીર છૂટી ગયાં; એક પછી એક! વીંધાઈ ગયે મુનિને આત્મા! મુનિવર !” પગ પકડીને કામલતા બેલી, “આ અર્થલાભ
